De sluiting van Ford Genk is een feit. Donderdag 18/12 nemen we afscheid van Ford Genk, de fabriek sluit haar deuren na 52 jaar productie. In onze allereerste M@gMetal publiceerden we een open brief van hoofdafgevaardigde Erik Verheyden.
Met pijn in ons hart herlezen we de gebeurtenissen in het najaar van 2012 bij Ford, met ontstellende maatregelen die ons allemaal in de ban hielden.
Beste kameraden,
Vandaag sta ik hier nog als de hoofddelegee van Ford. Maar niet meer voor lang, helaas. Eind 2014 gaat de fabriek dicht. Definitief. Laten we even terug in de tijd gaan. Na bijna een heel jaar onderhandelen, sloten we eind 2010 ons zogenaamde toekomstcontract af.
Als Ford-werknemers brachten we grote offers, een totale inlevering van 12 %. De jobzekerheid tot 2020 die we in ruil kregen, was een troost. In september 2012 wordt het ons bevestigd: tot 2020 zit Genk safe. Maar dan toch het ondenkbare. Enkele weken later krijgen we op 22 oktober een mail met de aankondiging van een bijzondere ondernemingsraad.
Al snel krijg je signalen dat er donkere wolken aankomen. Onmiddellijk werden alle poorten geblokkeerd. Het is bang afwachten tot 24 oktober, een dag die iedereen snel wil vergeten door een OR van 3 minuten waarin de Europese directie het lef niet had om op te dagen.
De lokale directie moet het verdict voorlezen zonder af te wijken van de tekst. Slechts 3 minuten zijn nodig om de toekomst van duizenden mensen volledig weg te vegen. De intentie tot sluiting van de volledige plant tegen eind 2014 is een feit. Eerdere beloftes, zwart op wit, blijken waardeloos. De wereld staat even stil. De schok ruimt dan plaats voor woede. Woede, maar gericht naar wie? De echte verantwoordelijken zijn immers afwezig. Woede wordt dan snel chaos. Snel worden er acties opgezet, de solidariteit van de provincie en daarbuiten is enorm. Ook de Mars voor de toekomst op 11 november was geslaagd. Met meer dan 20.000 waren we.
Gesprekken met de directie zijn zeldzaam ofwel niet serieus. De eerste echte gesprekken zijn er tegen half december. Het gaat dan vooral over een eventuele heropstart van de fabriek begin januari. Hoe zal deze verlopen en aan welke voorwaarden? Al snel lopen ook deze gesprekken weer op de klippen en volgt er een verzoening. Eind 2012 is er uiteindelijk een voorstel tot akkoord: een heropstart aan 80 % van de lijnsnelheid. Wordt de productie gehaald, dan is er een loontoeslag van 40 %. Op 7 januari volgt het referendum. Tijdens de telling gebeurt het onwaarschijnlijke, het opgezette actiecomité valt het telbureau binnen. Het vertrouwt de telling niet. Beelden van deze actie haalden het nieuws.
De uitslag van de mogelijke werkhervatting kon niet slechter zijn, 52 % wil opstarten, 48 % niet. Het werk moet hervat worden op 9 januari, zoals de meerderheid het wil. Dat blijkt zoals verwacht niet evident en gaat gepaard met trek- en duwwerk. Ook dit haalt de journaals. De herstart mislukt en het worden weken van pendelen naar Brussel waar de volledige onderhandelingen werden gevoerd op het ministerie van Werk onder toezicht van de sociaal bemiddelaar.
Ondertussen gaat de bezetting van de poorten voort en wordt er alweer gestempeld, totdat het sociaal plan volledig afgesloten en gestemd is. Ruim 70 % keurt het sociaal plan goed, bij de toelevering ligt dit nog hoger. Half maart zal de productie dan toch starten, ondertussen blijft de controle aan de poorten verder gaan. Als uiteindelijk de cao-teksten eind mei getekend worden, wordt ook het piket ontbonden.
Zes maanden lang, dag in dag uit hebben we samen geleefd aan de poorten van Ford. Elk moment was onze tent bemand en kreeg daarom al snel de naam ‘De zoete inval’. Voor iedereen stond de koffie klaar. Onze Herwig was hofleverancier, een zondag zonder taart van Herwig was geen zondag, zelfs op Oudejaar was hij er. Er werd geweend in onze tent, zelfs gespeeld en gelachen, maar er werden vooral vriendschappen gesloten. Ook na Ford Genk, na onze job zullen deze banden nog lang blijven.
Tot slot wil ik jullie allemaal bedanken, velen van jullie heb ik talloze malen gezien aan onze poort, maar vooral Herwig en Rohnny. Hoe moeilijk het soms ook was om de kritiek aan het piket te aanhoren, toch bleven jullie volharden. Telkens waren jullie er en kon ik op jullie rekenen.
Bedankt, kameraden.
Erik Verheyden
november 2013
Lees via deze link het originele artikel in ons congresmagazine.