Afgelopen woensdag hebben wij ons massaal laten horen. Van Ieper tot Sint-Truiden en van Hoboken tot Tienen: overal stonden metallo’s aan de poort. Wij deden de ronde van Vlaanderen en spraken met tientallen militanten en afgevaardigden. In alle gesprekken die we hadden was er één constante die telkens terug kwam: een loonstijging van 0,8 procent is simpelweg te weinig. Ons uitgebreid stakingsverslag – met foto’s – vindt u hier.

De impact van de actie was groot. Want ook al doet VOKA momenteel heel erg haar best om het aantal actievoerders te minimaliseren, het is een feit dat in de meeste bedrijven met meer dan 50 werknemers werd gestaakt. Bovendien lagen ook onze drie zeehavens en de nationale luchthaven plat. Dat de actiebereidheid in de kleine KMO’s een heel stuk lager ligt, komt heus niet omdat de werknemers daar zo tevreden zijn met hun koopkracht.

Staken is een middel en geen doel op zich. Laat dit duidelijk zijn: wij staken niet voor ons plezier. Maar soms – als elk overleg onmogelijk wordt gemaakt – is het de enige optie die ons nog rest. Zoals onze voorzitter Georges De Batselier het verwoordt: “We hebben er altijd alles aan gedaan om tot een oplossing te komen. Maar een staking bleek noodzakelijk om tot een écht constructief gesprek te komen en om een IPA mét inhoud te onderhandelen.” Lees zeker het volledige ‘stakingsinterview’ met onze voorzitter.

Hoe moet het nu verder? De boodschap van onze mensen was alvast oorverdovend. Nu is het wachten op concrete resultaten. Het spreekt voor zich dat we het hier van dichtbij opvolgen. Nauwelijks enkele uren na de staking verscheen dit artikel in De Tijd, waaruit blijkt dat een hogere loonmarge toch mogelijk is: “Vrijdag – vandaag dus – zal het Planbureau geactualiseerde cijfers publiceren, die mogelijks kunnen leiden naar een herberekening van de loonnorm.” Vreemd hé, zo enkele uren na een staking, waarvan sommigen graag zeggen dat die toch geen effect hebben.