Het (pijnlijke) verhaal. Op 17 januari publiceerde de CRB haar 'technisch verslag' over de beschikbare loonmarge voor de periode 2019 en 2020. Daarin staat dat onze lonen de komende twee jaar met - hou u vast - 0,8 % mogen stijgen. Nul komma acht procent! En dat nadat we gans 2018 overspoeld werden met hoera-berichten over onze economie. De respectloze loonnorm was voor de drie vakbonden de voornaamste reden om de stekker uit het overleg te trekken en een nationale staking aan te kondigen op 13 februari.

De vermaledijde loonwet. De grote boosdoener is de zogenaamde loonwet, die in 1996 werd goedgekeurd om onze concurrentiepositie te handhaven en de loonkosten in overeenstemming te houden met de buurlanden. In 2016 werden de regels nog verder verscherpt, waardoor de ruimte nog kleiner werd. Matthias Somers (denktank Minerva) schrijft er het volgende over: "Bedrijven in de privésector cashen in België meer dan 7,2 miljard euro aan loonsubsidies, maar dat telt niet mee bij de bepaling van de loonkostenhandicap." Behoorlijk frappant als u het ons vraagt. 

En begin niet over de index. Volgens het VBO zullen de lonen de komende twee jaar met minstens 5 % stijgen, vooral door de inflatie en dus de indexering van de lonen. Maar voor eens en voor altijd: de index verhoogt de koopkracht niet, ze houdt ze enkel op hetzelfde peil. Bovendien dekt de 'afgevlakte gezondheidsindex' al lang de werkelijke inflatie niet meer (de dieselprijs zit er bijvoorbeeld niet in). En dan nog zegt de N-VA doodleuk dat ze de index wil afschaffen … .

Onze mensen zijn strijdvaardig! We spraken met maar liefst vijf metallo's - twee secretarissen, twee afgevaardigden en één militant. Ze klinken unaniem: "De loonwet moet herzien worden. Wij krijgen een steeds kleiner deel van de koek. En dat is onrechtvaardig!" Het integrale interview leest u hier.