Op 29 september betoogt het gemeenschappelijk vakbondsfront tegen twee jaar asociale politiek van Michel I. Het lijstje asociale maatregelen oogt dan ook behoorlijk indrukwekkend/afschrikwekkend: het einde van de 38-urenweek, lagere uitkeringen, de indexsprong, langer werken en lagere pensioenen, hogere BTW, hogere facturen, hyperflexibiliteit,... en ga zo maar door. Twee jaar Michel I en er valt inderdaad niets te vieren.
En de beloofde jobs, jobs, jobs zijn er niet gekomen. Integendeel, alleen al in de maand september verdwenen er opnieuw meer dan 4.000 arbeidsplaatsen. Van Dana in Brugge (min 50) tot in Caterpillar (min 2.200). En alle sectoren worden getroffen van de industrie tot de diensten (verzekeringen).
En de burgers begrijpen dat. Na de golf van aangekondigde sluitingen en herstructureringen maken de Belgen zich grote zorgen over de arbeidsmarkt. Dat blijkt uit cijfers van de Nationale Bank. De centrale bank ondervraagt 1.850 consumenten naar hun inschatting van de economische toestand, de werkloosheid, de financiële situatie en het spaarvermogen. Deze consumentenbarometer zakte in september opvallend fors van minus 4 naar minus 10 punten. Vooral de inschatting van de werkloosheid in de komende maanden is veel negatiever geworden.
En het najaar belooft geen beterschap:
- Er is de fiscale hervorming (de tweede kans op een taxshift). Maar opnieuw is het duidelijk dat het om meer van hetzelfde gaat: cadeaus voor de grote vermogens op kap van de gezinnen, de alleenstaanden en de zelfstandigen;
- Er zijn de maatregelen in het pensioendossier en de discussies over belastend werk in het Nationaal Pensioencomité. Ook hier wil de regering aan een omgekeerde herverdeling doen: de besparingen op de minimumpensioenen wil men gebruiken om de hogere pensioenen op te trekken. Allemaal onder het motto ‘wie onderaan staat valt niet diep’;
- Er is de begroting. De regeringspartijen hebben de dure eed van een begrotingsevenwicht tegen 2018 in stilte al laten vallen. Op voorwaarde dat er ‘voldoende structurele maatregelen genomen worden’. Alleen het enige structurele dat de regering-Michel de afgelopen twee jaar gedaan heeft is de werknemers, de gezinnen, de vrouwen, de alleenstaanden aanpakken.
- En dan zijn er ook nog de verdere besprekingen rond de wet-Peeters en de hervorming van de Loonwet van ‘96. En in het najaar de onderhandelingen voor een interprofessioneel akkoord. ‘Onderhandelingen’ gepatroneerd door een regering die van ‘schijnoverleg’ haar tweede natuur gemaakt heeft.
En op de achtergrond worden niet alleen de sociale, maar ook de democratische verworvenheden onderuit gehaald, in vraag gesteld of regelrecht bedreigd. En we zijn nog niet eens halfweg.
Daarom laten we in een gemeenschappelijk vakbondsfront op 29 september luid en duidelijk horen dat er niets te vieren valt, maar wel genoeg om te verdedigen. Dat kan alleen door op een consequente wijze krachtsverhoudingen op te bouwen. Door te zorgen voor een groot draagvlak bij de bevolking en dus samen met de andere vakbonden. Een andere weg is er niet. Want we hebben nog te veel te verliezen (onze welvaart, onze verworvenheden, onze bedrijven, onze jobs) en dat kunnen en mogen we niet laten gebeuren.
Herwig Jorissen
Voorzitter