Sinds de rechtse regeringen van Michel en Bourgeois in Vlaanderen en België de dienst uitmaken, hebben we het al dikwijls herhaald. Deze regeringen voeren niet alleen een rechts en asociaal beleid (wat al erg genoeg is). Op een systematische manier voeren ze ook een strijd met en tegen de vakbonden (en het middenveld in de brede betekenis van het woord).
Een greep uit de demarches van de voorbije weken:
- De aanval op de syndicale premie: de N-VA wil de fiscale aftrekbaarheid van de ledenbijdrage afschaffen en wil dat men belasting betaalt op het deel van de bijdrage dat de werkgever betaalt;
- Voor N-VA en Open VLD moeten vakbonden rechtspersoonlijkheid krijgen en moet het stakingsrecht beperkt worden;
- N-VA wil enkel nog betaald educatief voor de opleidingen die "de positie op de arbeidsmarkt versterken": vakbondsopleidingen horen daar niet bij;
- Het akkoord in de Groep van Tien over de rendementsgarantie was nog maar amper afgesloten of N-VA en Open VLD lieten weten “niet de notaris te zijn van akkoorden tussen de sociale partners”;
- De N-VA wil de subsidies voor vormingsinstellingen van vakbonden afschaffen.
- ...
Belangrijk is niet dat al deze voorstellen de regeringstafel (nog) niet gehaald hebben (integendeel, het akkoord hebben ze als een notaris ‘braaf’ uitgevoerd). Maar wel dat het publiekelijk is gezegd en dat zo de kiem werd gelegd.
Want N-VA en Open VLD hebben een langetermijndoel: om ideologische redenen willen ze de macht van de vakbonden breken.
Een studie van het Internationaal Monetair Fonds toonde nogmaals aan dat sterke vakbonden een dam zijn tegen de ongelijkheid. Enerzijds omdat sterke vakbonden ervoor zorgen dat meer werknemers gedekt zijn door cao’s en omdat ze zorgen voor betere lonen aan de onderkant van de arbeidsmarkt. Anderzijds omdat sterke vakbonden (via de publieke opinie) politieke partijen dwingen om een politiek van sociale herverdeling uit te voeren. Daarom pakt men de vakbonden aan. Omdat men de politiek-sociale sokkel van onze welvaartsstaat onderuit wil halen.
Daarom dat onze strijd er eentje van zeer lange adem zal zijn. Daarom ook moet onze strategie voor de komende jaren zeer afgewogen zijn. Syndicale stoerdoenerij zal niet helpen en een wegblokkade zorgt niet alleen voor een file op de weg. Het verzuurt de publieke opinie en blokkeert vooral de inhoudelijke steun die we hebben bij de bevolking. Als daarentegen om het x-aantal seconden een burger naar www.factuurregering.be surft en berekent hoeveel deze regeringen hem/haar kosten, dan is dat een kiem die wij leggen in de harten en geesten van de publieke opinie. Ons verzet zal dus zeker niet minder moeten zijn, maar wel doordachter, diverser en gerichter. Want meer dan ooit zijn wij de laatste dam tegen de afbraak van de sociale welvaart.
Herwig Jorissen
Voorzitter