“De moderne delegee is zo’n beetje van alle markten thuis”, zo titelde Florent Schepers, hoofddelegee bij Samsonite, zijn blog van afgelopen juni. Wie de militantenblogs op onze website in het oog houdt, moet inderdaad hetzelfde concluderen. Jawel, het militantenbestaan is er een van grote variatie en diversiteit.
Dat een syndicaal militant talrijke momenten van pure euforie beleeft, hoeft niet te verbazen. Het is dan ook zij of hij die rechtstreeks onderhandelt met de werkgever in het voordeel van zijn of haar collega’s. “Met CAO 90 konden we onze medewerkers een aardige duit in de zak aanbieden”, vertelt Sven Celie (Volvo Trucks) over de bonus die hij en zijn collega’s krijgen, als er bepaalde veiligheidsdoelstellingen worden bereikt.
Of Jorgo Triantafyllidis (ArcelorMittal) die na 3,5 jaar moeizaam onderhandelen een overeenkomst bereikt over nieuwe loontabellen. “De werknemers waren zeer tevreden en stemden met 91 % voor de overeenkomst.”
Dat de vakbondsmilitant te kampen krijgt met hartzeer en stress is geen verrassing, als je je bedenkt hoe dicht hij of zij staat bij de mensen. Bruno Usewils (Cofely-Fabricom) aanzag zo met pijn in het hart hoe vijf vaste collega’s hun ontslag kregen om economische reden, terwijl de directie zonder schroom uitzendkrachten inzette. Het is ook hij die in 2010 abrupt afscheid moest nemen bij het overlijden van een geliefde collega-delegee.
Kenneth Blomme (Bekaert) had het moeilijk met de afbraak van de befaamde Bekaert-bol. “Voor de werknemers is dit het symbool van Bekaert. Het symbool van jarenlange fiere tewerkstelling.”
“Als delegee is het niet gemakkelijk om in een bedrijf te werken dat voortdurend in afbouw is. Ik sta dan ook tussen twee vuren: de werknemers, onze leden voor wie ik het beste wil bereiken en de directie waarmee je bijna dagelijks rond de tafel zit”, vat Erwin Oris (Philips) de syndicale rol samen die hij al jaren noodgedwongen inneemt door de vele herstructureringen binnen het bedrijf.
Vakbondswerk, dat is net zo goed sociaal engagement. Stakingsposten opzetten, de mobilisatie van je delegatie organiseren, communiceren met de leden over het waarom van een syndicale actie. Maar ook solidariteit tentoonspreiden. Met een inleefreis naar Kenia, zoals Marc Vanfrachem beschrijft in zijn blog ‘Syndicalisme over de grenzen heen’, of met een liefdadigheidsactie voor een plaatselijke school in Cuba, waarover je leest in de laatste blog van Sven Hemelaers (Heraeus-Elektronite).
Je zou een vakbondsmilitant best kunnen vergelijken met een koorddanser, een rasechte evenwichtskunstenaar. Om van punt A tot punt B te geraken, is het dan ook zaak het evenwicht te zoeken tussen de wensen van de werknemers en die van de werkgevers. Dat schreef ook Caroline Segers (Daikin) al: “Als syndicaal afgevaardigde is het blijven zoeken naar een compromis tussen werkgever en werknemer.” Philippe De Schryver (Volvo Cars) kan dat beamen en vult aan: “De rode draad door het verhaal, dat is overleg, dat is vertrouwen krijgen van onze mensen door correcte informatie te geven, ook als dat teleurstellend is.” En ook Jorgo (ArcelorMittal)is erin mee: “Wij hebben het strijdsyndicalisme ingeruild voor een overlegsyndicalisme. Samen met de directie waren we van mening dat we onze energie niet in het negatieve maar in het positieve moesten steken.”
De rijkdom van het takenpakket van een vakbondsmilitant is groot. Geducht onderhandelaar, luisterend oor, vertaler, sociaal werker, vormingsbegeleider, vrijwilligerswerker .... Sinds een klein jaar kan een deel van onze militanten daar ook ‘blogger’ aan toevoegen. Deze blogs zijn regelrecht uit het leven gegrepen en zeker de moeite waard om te lezen. Als vakbond kun je maar dankbaar zijn voor de inzet van deze mooie mensen. Want het zijn zij die onze werking dragen.
Lees de blogs van onze militanten op www.abvvmetaal.be of volg ons op Facebook enTwitter.