Het was geen 7 januari als alle andere. In onze achtertuin pleegden criminele terroristen of terroristische criminelen een moordende raid op de redactielokalen van Charlie Hebdo en een joodse supermarkt. Dat werd een paar dagen later gevolgd door een dodelijke interventie in Verviers om ook bij ons een aanslag tegen politiekantoren te verijdelen.

Steekvlampolitiek

Om zich daadkrachtig te tonen kondigde de regering onmiddellijk twaalf maatregelen af tegen het oprukkende radicalisme en terrorisme. De snelheid waarmee onze politici steeds weer reageren in zulke omstandigheden doet je afvragen waarom ze, als zo dan toch zo snel weten wat er moet gebeuren, het dan al niet eerder hebben gedaan. De ervaring leert trouwens ondertussen dat er niets zo erg en gevaarlijk is als steekvlampolitiek. Rationele analyses worden niet (meer) gemaakt. Het is de emotionele verontwaardiging die moet gestild worden. Met achteraf gebrekkige tot regelrechte incorrecte wetgeving als resultaat. Het is meermaals geconstateerd en toch is het telkens weer datgene wat gebeurt. En zo komt het dat we geacht worden ons veilig te voelen omdat er dertig para's Antwerpen bewaken.

Vrijheid en privacy inleveren

Ondertussen wil men ons te doen geloven dat we beter af zijn in een wereld waar het leger met geweer in aanslag de straten bewaakt. Ook al heeft diezelfde strategie de aanslag in Parijs niet kunnen verijdelen. Net zo min als bewaking van de redactielokalen of de hoofdredacteur van Charlie Hebdo. Of dat het nodig is dat de overheid zoveel mogelijk van ons weet (waar we zijn, waarnaar we ons bewegen, wat we zeggen/typen...). Ook al is gebleken dat één van de problemen net de té grote hoeveelheid aan data is waarover inlichtingendiensten nu al beschikken. Wat ben je met al die data, als je ze niet kunt monitoren? Of dat, zoals de burgemeester van Antwerpen ons wil doen geloven, "openheid met spijt in het hart een beetje moet worden ingeperkt". Het enige dat men ons beetje bij beetje wil verkopen is dat we in naam van de veiligheid een deel van onze vrijheid moeten inleveren.

Radicalisme gedijt in ongelijkheid

Er is geen excuus voor barbaars geweld. Niet in Kaboel, niet in Parijs, niet bij ons. Achterstelling en discriminatie zijn geen vrijbrief om te mogen schieten. En al zeker niet religie. Maar dat neemt niet weg dat die achterstelling, discriminatie en uitsluiting wel degelijk bestaan. Jongeren van migratiehuize voelen zich hier niet aanvaard, verlaten te vroeg de school, vinden geen of minder of moeilijker werk, worden met de nek aangekeken en om de haverklap gecontroleerd door de politie, van wie een deel hen racistisch bejegent. Dat zijn geen subjectieve gevoelens van die jongeren dan zijn objectieve feiten. Zo ontstaat een groep van beïnvloedbare jongeren en allerhande rattenvangers spelen daarop in. Door de ongelijkheid en discriminatie te ontkennen ga je die grote groep van jongeren niet deradicaliseren. Integendeel. Ongelijkheid is geen voedingsbodem voor een gezonde samenleving.

Autoritaire regeringen gaan voor HARD boven hart

Ons verzet van de afgelopen maanden was een verzet tegen een asociaal beleid en voor een solidaire samenleving. Deze strijd gaat natuurlijk door. Maar deze strijd is niet alleen van socio-economische aard. Het is ook een strijd voor waarden, voor vrijheid en gelijkheid. Daarom was 7 januari geen dag als alle andere. Omdat onze samenleving in het hart geraakt werd. Net daarom moeten we ook waakzaam zijn voor al wie nu onder het mom flinksheid, van HARD boven HART nu tijdelijk onze vrijheid wilt kortwieken. Want, zonder daarom in goedkope complottheorieën te vervallen, dat is wat autoritaire regeringen, gebruik makend van et momentum, altijd al gedaan hebben. Wie angst heeft, slikt iets meer.

Dan breekt de solidariteit

Maar een samenleving die vrijheid en gelijkheid opgeeft, breekt op termijn ook de solidariteit tussen de mensen. Angst zorgt voor een wantrouwige samenleving. Daarom is onze strijd één grote strijd voor een sociale, solidaire samenleving. Daarom was en is #jesuischarlie zo relevant voor ons.

Herwig Jorissen
Voorzitter