Vandaag 5 december vieren we de vijftigste verjaardag van de wet op de CAO’s en de paritaire comités. Een mijlpaal voor vele redenen.

Dankzij een hoge syndikalisatie graad maar ook een hoge aansluitingsgraad van de werkgevers bij werkgeversfederaties worden in België maar liefst zesennegentig procent van de werknemers gedekt door CAO. Dat wil simpelweg zeggen dat ook daar waar de vakbond niet vertegenwoordigd is in de bedrijven de werknemers toch gedeeltelijk profiteren van de sterkte van de vakbonden in andere bedrijven (met alle positieve gevolgen voor loon-en arbeidsvoorwaarden).

De Wereldbank concludeerde in een studie dat collectief overleg goed is voor:
° de economie;
° de strijd tegen de werkloosheid, de loonongelijkheid, de loonkloof tussen mannen en vrouwen;
° voor de sociale vrede
° voor de inspanningen voor vorming en opleiding.

En het Internationaal Monitair Fonds bevestigt in een studie uit 2015 dat een daling van de syndicalisatiegraadleidt tot een daling van het inkomen bij zowel lage als middeninkomens en tot een stijging van de inkomens aan de top.

Als we naar België kijken blijkt dat ook. België heeft niet toevallig – op Zweden na – de laagste inkomensongelijkheid ter wereld.

Ons systeem van sociaal overleg, waarbij nationale en sectorale cao’s worden afgesloten die op iedereen van toepassing zijn. Zoiets noemen we ‘solidariteit’ en Guy Cox – voormalig directeur-generaal bij de FOD Werk – heeft er een mooie analyse over geschreven.

Vijftig jaar jaar CAO-wet is vijftig jaar strijden tegen ongelijkheid!