In gesprek met... Godelieve Bollen.
In ons bedrijf werken we met een 120-tal vaste werknemers waarvan 70 kaderleden, 10 managers, 35 bedienden, 5 arbeiders en plus minus 15 inhuurwerknemers. Ons bedrijf is een ontwikkelingsbedrijf geworden. Vroeger waren wij onderdeel van Philips, maar in 2003 zijn we overgegaan naar een Amerikaans bedrijf genaamd 'Jabil' met plus minus 300.000 werknemers wereldwijd. Daarom zijn er ook zoveel kaderleden. De meesten zijn industriële en burgerlijke ingenieurs.
Op een bepaald moment zijn er strubbelingen gekomen tussen de directie en de kaderleden. De lonen en bonussen werden altijd voor ons geheim gehouden, tot nu. Het LBC en het BBTK hebben onlangs een personeelsvergadering georganiseerd. Ze hebben daarbij een PowerPoint gemaakt met de gemiddelde lonen en bonussen die deze personen ontvangen. Wij, als arbeiders, vielen daarbij spreekwoordelijk achterover. Het loon van de arbeiders valt in tegenstelling tot deze lonen in het niets. Ik begrijp dat zij meer verdienen, maar zij wilden een cao 90 afsluiten om de bonussen van de kaderleden te optimaliseren. De directie was meteen akkoord met deze eis.
Wij als ABVV arbeiders eisten dat er ook voor ons zou onderhandeld worden over een cao 90, maar daarop ging de directie niet in. En uitleg waarom ze er niet op ingingen, kregen we ook nooit. Nu ja, voor sommigen moet het verschil er nu eenmaal zijn.
Dus was er geen deal. Nu zijn er een heel wat kaderleden kwaad op ons, omdat wij als ABVV zijn gaan dwarsliggen.
Hierbij heb ik hun even duidelijk gemaakt hoe de cao 90 ontstaan is. Voor de toepassing van de overeenkomst cao 90 wordt onder niet-recurrente resultaatsgebonden voordelen verstaan, de voordelen gebonden aan de collectieve resultaten van een onderneming of van een groep van ondernemingen ofwel van een welomschreven groep van werknemers, op basis van objectieve criteria. Deze voordelen hangen af van de verwezenlijking van duidelijk aflijnbare, transparante, definieerbare/meetbare en verifieerbare doelstellingen, met uitzondering van individuele doelstellingen en doelstellingen waarvan de verwezenlijking kennelijk zeker is op het ogenblik van de invoering van een systeem van resultaatsgebonden voordelen.
De cao 90 is ontstaan doordat arbeiders geen loonopslag konden krijgen en als manier om hen dan toch te belonen. Helaas had het overgrote deel van de kaderleden hier geen begrip voor.
Mijn bedoeling van dit verhaal is dit: De arbeiders vechten om een voordeel waarvan de kaderleden en directie gaan profiteren. Een echte ‘ikke, ikke, ikke en de rest kan stikken’-mentaliteit.
Godelieve Bollen
Delegee Jabil
Andere blogs van Godelieve: