In gesprek met ... Jean Van De Maele.
Mensen zeggen mij vaak dat ik nieuwsgierig ben over teveel dingen tegelijk ... en gelijk hebben zij, maar kun je mij echt verbieden een verlangen te koesteren om alles dat mij omringt te kennen en te omhelzen?
Nu ik op pensioen ben lees ik veel, van alles en tegelijk. Van boeken heb ik altijd al gehouden om antwoorden te vinden in mijn onbedwingbaar en rusteloos verlangen naar kennis en naar het waarom.
Wij leven nu in turbulente tijden. Dit maakt de mensen onzeker. De mensheid staat voor grootse uitdagingen, de veranderingen rondom ons zijn de enige constante. Miljoenen vluchtelingen, extreme rijkdom voor de 1 % tevens de toename van voedselbanken, de verharding van menselijke verhoudingen, het populisme, fake news, de Brexit, het opkomende nationalisme, de neoliberale ideologie als aangeboden oplossing, de Europese Unie als reus op lemen voeten, het opkomen van China als economische supermacht, het ontbreken van (wereld)leiders met een toekomstvisie, de klimaatveranderingen met al hun gevolgen, het extremisme, de verrechtsing van de maatschappij, de jarenlange oorlogen met de bevolking als morbide speelbal. Ook de woordenschat wordt aangepast, geneutraliseerd ivm vermoord, illegaal ivm vluchteling. Aan deze uitdagingen moeten wij ons aanpassen. Ja, de wereld is totaal anders geworden.
Ook op gebied van arbeid leven wij in turbulente tijden. De nieuwe industriële revolutie. De afbraak van de sociale zekerheid. Langer werkem om dan een pensioen te ontvangen dat ontoereikend is om de kosten van een bezorgingstehuis te kunnen betalen. De afbouw van de arbeidswet, de vraag van economische spelers naar 24-urenwerknemers, de toename van onzekere contracten en werkende armen. De afbraak van het sociaal overleg. Het moderniseren van de arbeid, wat een woord. Het demoniseren van de vakbond.
Je voelt je omgeven door een situatie die niet hoopgevend is. Dat het naar de slechte kant opgaat, de gevaarlijke kant. Maar je weet dat het nog altijd mogelijk is naar een betere wereld te streven. Het maakt deel van het leven, het maakt deel van mijn leven. De twijfel duurt bij mij maar een tel en dan denk ik meteen, hoe kan ik dit verbeteren, hoe kan ik zoiets in de toekomst voorkomen. Hoe kunnen wij als syndicalisten bijdragen? Eerst en vooral is het absoluut noodzakelijk om de waarheid onder ogen te zien. Het is de verantwoordelijkheid van iedereen voor partnerschap, zonder verbintenis. Partnerschap tussen de centrales, partnerschap tussen de vakbonden, SAMEN STERK. De vakbond doet al veel, maar het is niet genoeg.
Ook de vakbond zal zich moeten aanpassen, daar is met het congres al een voorzet gegeven. De vakbond en hun afgevaardigden zullen er moeten in slagen dat samenwerking de enige weg is. De vakbond moet zijn verantwoordelijkheid opnemen in het beschermen van de arbeid in deze geglobaliseerde wereld. Wij moeten streven naar een sterke vakbond die opgewassen is tegen ideologische en economische aanvallen, opgewassen tegen de klimaatvraagstukken. Wij mogen niet toelaten dat onze ‘vijanden’ die zaken voor ons zullen bepalen. De vakbond moet een gerespecteerde gesprekspartner zijn in dit debat. Voor syndicalisten zal het een gevecht zijn, elke dag. Het dilemma dat werknemers moeten beseffen dat om problemen op te lossen wij SAMEN STERK moeten zijn. Daarom is het bepalen van een strategie noodzakelijk. Ervoor zorgen dat er terug voldoende solidariteit bestaat voor een rechtvaardige verdeling van de welvaart. Ervoor zorgen dat er een einde komt aan de afbraak van de sociale zekerheid. Het is de verantwoordelijkheid van iedereen. Het is absolute noodzaak om dit probleem collectief aan te pakken. Het zijn de zwakkeren die het slachtoffer zijn van armoede en radicalisering. Men zou steeds moeten kunnen rekenen op de vakbond, zoals de vakbond steeds op hun leden moeten kunnen rekenen. Het verhaal van SAMEN STERK moet massaal worden. Of het nu een probleem is van economische, ideologische of globale aard, alleen kunnen we dit niet oplossen. En klein zijn kan mooi zijn, maar het is niet doeltreffend. Het probleem is dat velen dat nog niet beseffen, zij proberen te ontsnappen aan wat komen zal. Men moet niet blijven praten en dromen. De vakbonden moeten samenwerken met progressieve partijen om de vakbond een nieuwe inhoud en impuls te geven. Er is werk aan de winkel...ook voor de vorming.
Maar er is ook hoop, hoop en geloof in de jongeren in de vakbond. Want zij zijn de toekomst. Samen op weg naar een betere wereld...
Zo mijn hersenspinsels staan op papier, nu ga ik mijn taak als huisman terug opnemen. Trouwens respect voor alle huisvrouwen, nu pas besef ik welk werk zij (dagelijks) moeten verzetten...
Jean Van De Maele
Gepensioneerde ABVV Afgevaardigde
Andere blogs van Jean:
Flashback naar toen het allemaal begon
Wij hebben de verkiezingen 2016 al gewonnen