In gesprek met... Akhtar Mohammad.
Het gevoel van machteloosheid knaagt stilletjes aan m'n ziel. Telkens weer staan we met dezelfde beperkt groepje te roepen en de aandacht te vragen. Wij willen de rechten die onze vorige generaties met heel veel moeite hebben verworven niet kwijt: de 38-uren-werkweek , onze sociale zekerheid , een deftig pensioen of medische zorg voor iedereen ... Kortweg het recht op een menswaardig bestaan.
Het zomerakkoord van de regering straft nog maar eens de zwaksten uit onze maatschappij. Ouderen ,die al hun bijdrage betaald hebben aan de samenleving worden (letterlijk en figuurlijk) in de kou gezet.
Rechtvaardigheid zou gebieden dat de sterkste schouders de zwaarste lasten zouden dragen, maar telkens weer zijn het de mensen die onderaan de ladder staan die worden geviseerd.
De zieken worden behandeld alsof hun ziekte een keuze is en zij moeten overtuigd worden om terug aan het werk te gaan. Terwijl diezelfde ziekte hen al meestal sociaal en financieel aan de rand gebracht heeft , worden er toch maatregelen getroffen om ze nog verder te pijnigen. De werklozen worden bekeken als willen ze gewoon niet werken, alsof het allemaal profiteurs zijn die de maatschappij beroven. Terwijl het meestal mensen zijn die moeilijk aan de bak geraken of na jarenlange dienst de laan uitgestuurd werden omdat werkgevers ze door goedkopere werkkrachten kan vervangen.
Fiscale voordelen worden toegekend aan de meeste grote bedrijven. Terwijl ze al alle soorten achterpoortjes gevonden hebben om al geen (of weinig) belastingen te moeten betalen. Eerlijk zou zijn dat ieder zijn deel betaalt, dan kan iedereen een stap vooruit maar helaas zijn het de kapitaalkrachtigen die een voetje voorhebben terwijl de rest wordt bezien als melkkoe. We worden massaal uitgemolken, keer op keer.
Volledig in het rood sta ik hier, samen met m'n rode familie om de rechten van alle mensen, werknemers de mensen te verdedigen (zelfs op te eisen). Terwijl veel van diezelfde mensen ons meewarig bekijken, zonder het besef dat het hun gevecht is die hier gevochten wordt. Men veroordeelt ons omdat enkelen soms boel maken, terwijl de overgrote meerderheid gewoon protesteert tegen de ultra-liberale regering.
Zogezegd is er geen alternatief. Er moet bespaard worden. Terwijl ik denk dat de economie aangezwengeld zou worden als men de koopkracht van iedereen en dus ook de ‘onderste’ lagen van de bevolking zou versterken. De ‘onderste’ lagen die vroeger de vakbeweging steunden en zelfs opgestart hebben.
Helaas is de realiteit vandaag ietsje anders: de media en de politieke machten geven de mensen een onveilig gevoel. Er wordt met modder gegooid naar alle kanten en zeker naar de vakbonden . Mensen laten zich misleiden door verkeerde of overdreven statements van rechtse en liberale partijen. Diezelfde regeringspartijen krijgen hierdoor de kans om socio-economische maatregelen te nemen ten nadele van de grote meerderheid van de bevolking.
Dus machteloosheid, da's mijn gevoel. Maar er is ook hoop: samen kunnen we de tij keren, met de neuzen in dezelfde richting gaan we vooruit, allen samen en samen sterk . Wij zijn er om jullie rechten te verdedigen. Iedereen doet toch mee?
Akhtar Mohammad
Afgevaardigde Cofely Fabricom