In gesprek met... David Scheveneels.
Laten we even terug gaan naar het begin van de crisis. Laat dit nu ook het moment zijn dat het nationalisme de kop op steekt. Door allerlei vormen van propaganda worden mensen tegen elkaar opgezet. Haat en verdeling worden gezaaid. Straffe uitspaken en oneliners de standaard.
Protestmarsen, aanvallen op mensen met een andere etnische achtergrond schering en inslag. Mensen en zelfs kinderen zonder papieren worden zomaar opgesloten. Alsof het geen mensen zijn. Repressie is het wondermiddel, gepropagandeerd als het enige middel. Een grote onderstroom van de bevolking juicht repressie en het inzetten van het leger toe. Miljoenen anderen op de vlucht, weg van de oorlog. Vakbonden afgeschilderd als een noodzakelijk kwaad, daar zijn we liever vanaf. Andersdenkenden wordt het zwijgen opgelegd. Ministers zijn marionetten van de grote kapitaalkrachtige bedrijven.
Herkenbaar?
Voor mij ook. Ik had het over het Duitsland van de jaren ’30. Laat het even binnenkomen.
Tijden veranderen, oorzaken en gevolgen blijkbaar niet. Propaganda wordt gevoerd op sociale media, hashtags genre “#opkuisen” beheersen het nieuws. Althans voor heel even. Tot er weer een hoofddoekendiscussie verschijnt. Ministers communiceren in 140 tekens. Alsof een beleid daarmee kan bepaald laat staan uitgelegd worden. Hun korte boodschap is recht evenredig met hun hun kortzichtig beleid. Velen gaan er in mee. Zonder terug te kijken naar het verleden. Terwijl iedereen de gevolgen kent van de sociaaleconomische oplossingen / recepten van toen.
Ik ga geen makkelijke vergelijkingen maken. Of alles terugbrengen tot een hatelijke slogan van 140 tekens. Maar ik weet wel, ook toen begon het met een crisis en een beursval, net zoals nu. Aks jij en dit systeem niet in vraag stellen, zal er niets gebeuren. De boer keek eens om en ploegde rustig verder.
Natuurlijk zijn er samenlevingsproblemen, daar hoeven we ons hoofd niet voor om te draaien. Natuurlijk vind een zekere rechtse onderstroom met deze regering een klankbord. Wie staat er op om alles bespreekbaar te maken? Wie is in staat om al deze mensen rond de tafel te krijgen? Wie heeft het lef om het zo “nie wieder” te laten komen? Allemaal samen, of het gebeurd vrees ik niet.
Laten we niemand vergeten, ook de aanhangers van deze regering niet. Laten we samen met hen naar de geschiedenis kijken. Trouwens net zoals de reeks “kinderen van de collaboratie” is ook een reeks “slachtoffers van het kapitalisme” nuttig me dunkt. In ieder geval zolang we niet praten met elkaar, zie ik de toekomst van onze kinderen een beetje angstvallig tegemoet.
De hedendaagse communicatie begint steds meer met een #, dus sluit ik voor één keer nog “oude- schoolgewijs “ af met een hekje. #
David Scheveneels
Hoofdafgevaardigde Van Hool
Andere blogs van David: