In gesprek met... Jimmy Crispeyn
Het schooljaar is nog maar een paar weken bezig en met het herfstweer dat we nu hebben, heb ik al last van de vakantieblues. Hoe zalig was onze vakantie in Frankrijk met de tent.
Op zich heel gek als je ziet hoeveel luxe en comfort je achter laat om in een kleine tent met 4 primitief te gaan leven. Geen Tv, pc, bed en keuken, maar wel tijd voor elkaar en een ‘niets moet, alles mag’-gevoel. Vakantie is voor mij de tijd vertragen en enkel de essentiële dingen doen. Om pasta te koken heb je een uur nodig en dan moet je daarna in dezelfde pot ook nog de saus opwarmen. En toch: hoe zalig is die tijd! Tijd om met de kinderen te zwemmen, gezelschapsspelletjes te spelen of circusworkshop te volgen. Je kinderen zien genieten van een ritje op een paard, een muziekavond of een spooktocht die georganiseerd wordt. Romantisch is het ook om een paar weken echt met je partner door te brengen. “De liefde is de tijd vertragen” schreef Dirk De Wachter. Geen enkele zin bevat volgens mij zoveel waarheid.
Dat tijd doorbrengen met mijn partner en kinderen lukt veel minder tijdens het jaar doordat ik in ploegen werk. Met de late shift zie ik hen nauwelijks. ‘s Morgens heb ik dan enkel een superdruk uurtje om hen klaar te maken voor school. Als mijn zoontje van 3 pas wakker is, moet je niet beginnen vragen hoe het in school was. Met mijn dochter van 6 is het juist hetzelfde. Als ik dan ‘s avonds om 23 uur thuis kom ligt iedereen al te slapen. Zoals mij zijn er zovelen. En dan behoor ik nog bij de gelukkigen met een vast contract en een 2 ploegenstelsel. Zeker nu dat onze regering de tijdskredieten terugschroeft en precaire arbeid bevordert. Iedereen moet er aan geloven! Zowel bedienden als arbeiders moeten op onmogelijke uren gaan werken, alles ten voordele van de flexibiliteit. Het nieuwe toverwoord van rechts. Hoe flexibel moeten we worden voor we helemaal vervreemden van ons gezin? Leve de economie roept men in Brussel, maar de sociale prijs is hoog.
Die flexibilisering zien we ook meer en meer terugkomen in de jaarlijkse onderhandelingen over de verlofplanning. Vroeger was er een collectieve sluiting van 3 weken. Nu hebben we naast onze productieafdeling ook nog andere afdelingen zoals een magazijn in Genk, waar het van belang is dat men het gehele jaar door de ziekenhuizen medisch bevoorraadt met onze producten. Daardoor moeten we als delegatie een verlofregeling uitwerken samen met de directie . We trachten altijd van de gezinssituatie uit te gaan: schoolgaande kinderen, partner met vast verlof. Het is een hele puzzel. Je kun bij zo’n veelvoud van wensen niet iedereen gelukkig maken, maar ik denk dat we er wel in slagen om dat voor de zwaksten te doen.
Betaald verlof is één van de grootste verworvenheden, met dank aan de arbeidersstrijd. Wie had kunnen denken dat in 1936 in volle crisis in 1936 met het uitbreken van een 24-uren staking van de dokwerkers, één van de grootste algemene stakingen in België, de aanleiding zou zijn voor systeem van betaald verlof. Al te dikwijls vergeten we dat alle grote verworvenheden zijn afgedwongen door jarenlange syndicale strijd : de 40 uren week, stemrechten, ons betaald verlof. Het is niet vanzelf gekomen. En het zal ook niet vanzelf blijven. Als we dat vergeten krijgen we pas echt de blues.
Jimmy Crispeyn
Delegee Terumo
Andere blogs van Jimmy: