In gesprek met ... Mercedes Debels.

Donderdag 6 juli 2017, 6.30 uur, ik sta onder de douche. Ik maak me klaar om mijn werkdag te starten, maar plots rinkelt de telefoon... Wie belt mij nu zo vroeg op in de ochtend? Mijn collega Rudi Bordeyne met de vraag of ik het nieuws al heb vernomen. Welk nieuws?

Laurent Notredame (Lorre), onze collega, kameraad, vriend kwam de avond voordien om het leven bij een tragisch ongeval. Mijn mond valt open en ik ben even sprakeloos... Ik vraag twee tot drie keer toe: “Lorre?”. En dan springen de eerste tranen in de ogen... Dit kan niet, maar helaas is dit het feit, een tragisch ongeval ... Een arbeider van Picanol is om het leven gekomen...

En dan begint het, hoe ga je dit aanpakken vandaag? Want je weet dat iedereen enorm veel verdriet zal hebben, Lorre was een graag gezien persoon als hulpvoorman. Hij hielp iedereen waar kon en sloeg graag zijn praatje met Jan en alleman. Na 20 jaar dienst in de firma begin je ook wel iedereen goed te kennen. Ook als delegee wist ik perfect wat zijn hobby’s waren, hoe zijn gezinssituatie was en zoveel meer, want ja Lorre en ik hielden dagelijks wel een babbeltje. Plots is dit niet meer.

Het is de eerste keer dat ik zoiets meemaak in mijn carrière als hoofdafgevaardigde, en ik kan je wel vertellen dat dit door merg en been gaat, want je kent iedereen zijn leven en persoonlijkheid van in de firma, en ja dat geldt ook voor Lorre. Maar goed, je weet dat die dag hard zal zijn en wat je te doen staat. Bij de mensen langsgaan om samen met hen over hun gevoelens te praten en tranen te laten vloeien. Je moet je zelf sterk houden, maar ook dit is het werk van een delegee, een luisterend oor zijn. Lorre, hun hulpvoorman, vriend, collega is ook van hen weggerukt uit het niets... Ook zij moeten dit plaatsen en verwerken. Tranen en geroep komt er aan te pas, maar ook samenhorigheid. Iedereen verwerkt dit op zijn manier.

En dan zeg je tegen jezelf: hopelijk komt dit niet meer voor. Maar nog geen enkele dagen later op maandag 10 juli hoor je wederom dat er een collega omgekomen is door een tragisch ongeval... Het zijn/waren zwarte dagen voor de Picanol Group. Toch kun je zulke gebeurtenissen niet uit de weg gaan. Het leven gaat zijn eigen gang en we hebben vaak de gevolgen maar te ondergaan. Het verlies verwerken en een plaats geven is al wat je kunt doen zowel voor de collega’s als voor jezelf. Er zijn voor de mensen, dat is wat telt.

We wensen nogmaals veel sterkte toe aan iedereen die betrokken is bij dit dubbele verlies, ook de collega’s. Laurent en Angelo blijven voor altijd in onze gedachten.

Mercedes Debels
Hoofdafgevaardigde Picanol

 
Andere blogs van Mercedes:

Vakbondswerk bij Picanol ... dat is ook werken aan de teamspirit!
Mijn week als vormingsbegeleidster
Let's grow together
80 jaar Picanol = feest (het moet niet altijd werken zijn!)
Vakbond en liefdadigheid gaan hand in hand
Wat schuilt er achter een lachend gezicht?