In gesprek met ... Marc Polfliet.
Zoals in de eerdere blogs vermeld, zijn wij bij MSC Medrepair bezig aan de grootste verhuizing ooit in de haven van Antwerpen.Wat ons sterk opvalt, is hoe de mensen zich zo’n verhuis persoonlijk aantrekken. Wij hadden gedacht dat het enkel maar verhuizen was en klaar. Maar niets is minder waar.
De mensen willen allemaal het beste voor de firma en sommige lopen een beetje op de tippen van hun tenen. De ene omdat hij vroeger moet opstaan door de verdere verplaatsing dan voorheen,de andere omdat hij later zal thuis zijn om de kindjes van school te halen, mede door de files die hij nu moet trotseren op de Antwerpse ring.
Kort samengevat, iedereen die erbij betrokken is, zal een bepaalde verandering ervaren in zijn leven. Sommigen positief, anderen weer iets minder positief.
Toch beseffen de mensen hoe belangrijk in deze tijd een goede job wel is. Toen er in het begin sprake was van verhuizen, zei meer dan de helft dat ze het niet zagen zitten om mee ‘over het water’ te gaan werken. Vooral omwille van de tijdsinvulling die zoiets meebrengt.
Nu zijn de mensen beetje bij beetje naar de nieuwe locatie overgebracht. Men zag dat alles er in nieuwe toestand was (nieuwe borstels vegen beter), maar de mensen begonnen ook te beseffen dat het uiteindelijk toch niet het einde van de wereld was om zich naar de nieuwe locatie te moeten begeven. Het resultaat was verbluffend. Niemand ging weg omwille van de afstand die ze moeten afleggen voor en na de werkuren.
Als vakbond hebben we uren aan de onderhandelingstafel gezeten met de directie. Er is uiteindelijk besloten dat hetzelfde systeem gehanteerd ging worden als de haven toepast. Dat wil zeggen dat onze collega’s die van Merksem en verder komen allemaal een toltunnelkaart hebben gekregen en zo gratis door de Liefkenshoek mogen rijden om van en naar het werk te rijden.
Ondanks de nieuwe locatie zijn er nog héél wat dingen die niet volledig vlotjes zijn verlopen. Als delegee moeten we dan ook vol aan de bak om alles daar netjes en georganiseerd te krijgen. De collega’s komen met 1000 vragen af waar we voorlopig zelf nog niet helemaal het antwoord op weten.
Voorbeeld:
- Wanneer verhuist iedereen naar de nieuwe locatie? (Tegen de publicatie van deze tekst zijn we verhuisd en zal U later meer kunnen volgen over onze verhuizing in mijn volgende blog!)
- De douches werken nog niet allemaal. Wanneer zijn die gemaakt? (8 van de 15 werken ondertussen.)
- Behouden we dezelfde werkuren of gaat dit veranderen zoals de directie al heeft laten verstaan? (Zowel de collega’s als het ABVV zullen alles in het werk stellen om dit niet te laten gebeuren. Nog meer veranderingen is te veel van het goede, tenzij het op vrijwillige basis kan en in vorm van extra verlof of overuren. Daarover lopen de gesprekken nog momenteel)
Dit zijn de vragen die wij dan meenemen naar de directie, omdat we daar geen pasklaar antwoord op hebben op dat moment. Zelfs de directie geeft ons soms datums die eigenlijk nooit lijken te kloppen, omdat er steeds wel iets voorvalt waardoor er iets tussenkomt.
Zo besef je hoe trots we mogen zijn om ons een delegee van het ABVV te mogen noemen. Je hart voelt mee met de collega’s. We zitten in met hun welzijn en als je één collega kan helpen, dan ben je weer vertrokken voor de volgende reeks ‘problemen’ die dagelijkse kost zijn voor de syndicale werking op de vloer.
Natuurlijk spelen de vormingen van ABVV-Metaal en de militantengroep op je bedrijf daar een zéér belangrijke rol in. Want nogmaals, het ‘delegee-schap’, dat is een roeping. Een roeping die doordringt tot in het bloed, maar alleen sta je nergens!
Marc Polfliet
Delegee Medrepair Antwerpen
Andere blogs van Marc:
Samenvatting van m'n eerste syndicale termijn
Laat de verkiezingen maar komen: helemaal klaar voor de toekomst!