In gesprek met ... Jimmy Crispeyn.

Al jaren fiets ik van Tienen naar Haasrode. Voor mij is die fiets een persoonlijk symbool van verzet tegen klimaatverandering. Zodra ik het bedrijfsterrein opfiets, zie ik onmiddellijk de verworvenheden van het syndicale werk van onze militanten. Overdekte fietsenstallingen, droogkasten om onze kleren in te drogen. We hebben douches om ons in te wassen. De fietsvergoeding is een uitstekende tussenkomst in de reiskosten. Wij ijveren nu voor een financiële stimulans van de werkgever voor elektrische fietsen.

Maar dat verandert zodra ik buitenfiets. Soms denk ik dat aan cyclocross bezig ben, als ik zie hoe stiefmoederlijk de fietspaden worden behandeld. Klinkers voor de fietsers en mooi asfalt voor de auto’s. Als ik helemaal onder de modder door de gang van ons bedrijf loop, hoor ik mijn collega’s lachen en “Liboton!” naar mij roepen. Waarom kan onze maatschappij niet investeren in een overkapte fietssnelweg langs de autosnelweg en de bestaande spoorwegen? Stel je eens voor dat je op een droge en windvrije manier naar je werk zou kunnen fietsen? Wat zou dit een stimulans kunnen zijn voor mensen om op de fiets te stappen.

Nu stimuleert de overheid de bedrijfswagens in plaats van fietspaden en openbaar vervoer. Bedrijfswagens die men via een belastingvoordeel subsidieert. Een bedrijfswagen krijgt in België een maandelijkse fiscale subsidie van 230 euro. Dat is een wereldrecord. De maatschappelijke kosten liggen nog vier keer hoger. Men spreek van 4 miljard aan belastingvoordelen waarvoor we allemaal opdraaien. Langzaamaan moet iedereen toch beseffen dat dit ook voor het milieu en andere verkeersinfarcten een onhoudbare toestand is.

Klimaat is een maatschappelijke sociale keuze. Zo stimuleert men bedrijfswagens voor de hoge lonen, terwijl men bespaart op het openbaar vervoer. Zo moet De Lijn 112,5 miljoen besparen tegen 2019. Met Van Hool en VDL bezitten we hier in België uitstekende, lokale bedrijven die kwaliteit leveren. Onbegrijpelijk was het toen de TEC koos voor een model dat in Polen werd geproduceerd in plaats van de modellen van deze twee Vlaamse bedrijven. Ook dit is een maatschappelijke keuze van onze regering die kan kiezen voor sociale dumping of sociale vooruitgang in belang van het klimaat. Kijk maar naar Bombardier in Brugge: schandalig dat de 146 nieuwe trams voor de Vlaamse vervoersmaatschappij De Lijn aanvankelijk niet werden toegewezen aan Bombardier maar aan de Spaanse concurrent CAF.

Voor mij zijn syndicale eisen gekoppeld aan milieueisen. Men beperkt zich tot het voortdurend nastreven van economische groei en grijpt naar besparingen ten koste van mens en milieu.

Herverdeling van arbeidsduur met behoud van loon is een alternatieve oplossing waarbij men de economische groei loslaat en gaat voor meer levenskwaliteit. In plaats van te kiezen voor meer consumptiegoederen moet men een sociaal alternatief aanbieden en investeren in sociale en publieke voorzieningen met het oog op een duurzame lokale economie.

Het congres van ABVV-Metaal over kringloopeconomie is voor mij een van de belangrijkste congressen van ABVV-Metaal geweest.

Om werkgelegenheid te behouden, ook voor ons bedrijf, moet men denken aan lokalisatie. Wij zitten voortdurend in concurrentie met lageloonlanden die dankzij lagere milieueisen en transportkosten ons onder druk zetten. Een degelijk globaal milieubeleid gaat samen met een sterke overheid, die voor een lokale kringloopeconomie is. Wij als vakbond hebben in dat proces meer dan ooit een rol te spelen.

Jimmy Crispeyn
Delegee Terumo