In gesprek met... Kenneth Blomme.
Bekaert is een bedrijf dat gevestigd is over de hele wereld. De afgelopen decennia zagen we veel productie verhuizen vanuit België naar lageloonlanden. Iedereen kent het verhaal. Voor een werkgever als Bekaert is winst niet meer voldoende. Nee, men spreekt pas van winst wanneer men meer winst heeft dan het jaar voordien. Men spreekt dan van groei. Vaak krijgen vakbonden te horen dat ze delokalisatie naar lage loonlanden zelf in de hand werken door hoge eisen te stellen en de stakingen die jammer genoeg nodig zijn om iets te bereiken. Industriële globalisering is nu eenmaal een feit, maar hoe gaan we als vakbond hiermee om? De vraag die we ons moeten stellen is, zijn wij echt te duur? Of zijn zij te goedkoop?
Een van de gevolgen van globalisering is de concurrentie tussen de werknemers. De werkgevers komen onder prijsdruk te staan en kiezen de goedkoopste oplossing om hun product te vervaardigen. Men kiest ervoor om de bedrijven strategisch te positioneren en men concentreert zich vooral op de kernactiviteit en doen frequenter een beroep op toeleveranciers en onderaannemers voor randactiviteiten. Dit zorgt voor arbeidsvoorwaarden die verschillen met die van de werknemers van het moederbedrijf.
Men verwacht meer flexibiliteit en opnieuw komen de bedrijven in België onder druk te staan. Men splitst de ondernemingen op en de hooggeschoolde arbeid blijft in België, maar de laaggeschoolde productiearbeid gaat naar lageloonlanden. Als vakbond moeten we een vergelijkbare beweging maken en zorgen dat er contact is tussen de werknemersvertegenwoordigers uit die lageloonlanden. Solidariteit is hierbij van uiterst belang. Lonen inleveren brengt geen aarde aan de dijk, want dan zouden we onze eigen economie kapot maken. Een waardig Europees minimumloon, rekening houdend met de koopkrachtverhouding, zou een begin zijn.
Is er dan geen strijd in de andere landen? Jawel hoor, maar door de selectieve pers horen of lezen we daar weinig over. Onlangs nog was er een staking in de Bekaert-fabriek in Turkije.
Werknemers in Bekaert İzmit Steel Cord fabriek gevestigd in Izmit, Turkije gingen in staking, nadat de collectieve loononderhandelingen tussen de metaalvakbond Birleşik metaal (BIM) en werkgeversorganisatie MESS vastliepen.
De Bekaert-directie scheidde zich af van de werkgeversvertegenwoordigers MESS en ging apart onderhandelen met BIM. Dit deden ze eerder ook al en sloten zo in 2014 al individueel een collectieve arbeidsovereenkomst met BIM.
Als reactie op de compromisloze houding van de werkgevers toonden de arbeiders hun vastberadenheid door te staken. Als vakbond van Bekaert Aalter stuurden wij een solidariteitsmotie naar de directie en werknemersvertegenwoordigers waarin wij steun betuigen aan onze collega’s in Turkije.
Na 15 dagen staken werd uiteindelijk een akkoord gevonden. Conform deze overeenkomst zal er gemiddeld 30 % loonsverhoging komen en de medewerkers zullen betaald worden gedurende de 15 dagen loonverlies. Een duidelijk bewijs dat strijd nog steeds loont.
Kenneth Blomme
Hoofdafgevaardigde Bekaert Aalter
Andere blogs van Kenneth:
Bloei van flexibiliteit na een herstructurering
De dag dat de 'Bekaert-bol' wordt afgebroken
Bekaert Aalter: een nieuw fusie-avontuur, nieuwe (on)zekerheid?