In gesprek met ... Jean Van De Maele.
Loslaten, een van de moeilijkste beslissingen in het leven. Het heeft te maken met emotie en verantwoordelijkheid. Het afsluiten van een hoofdstuk dat nauw aan het hart ligt.
Welke ouder kent niet de bitterzoete smaak van slapeloze nachten als hun kroost zijn/haar eigen vleugels openslaat.
Deze woorden schrijvend in mijn tweede vaderland, traditionele muziek op de achtergrond, de ondergaande zon, de warmte van de dag nog aanwezig, mijn mojito binnen handbereik, valt ook voor mij het loslaten moeilijk. Het loslaten van mijn syndicaal actief engagement, het loslaten van een toffe groep. Zoals elke ouder bij het loslaten van zijn kroost er wel vertrouwen in heeft, is een laatste raadgeving onontbeerlijk. Ook ik zal dit hier nu doen.
De globalisering die als een sneltrein door de wereld raast, laat ons versuft achter in de maalstroom van het neoliberalisme die het teweegbrengt. De maalstroom is zo krachtig dat ze al onze waarden en verworvenheden door elkaar doet schudden.
Kameraden, meer dan ooit moeten we de waarden van het ABVV, rechtvaardigheid, gelijkheid en solidariteit voorstaan. Deze waarden hebben we nodig, vandaag meer dan ooit. Het is aan ons om ervoor te zorgen dat onze samenleving een SAMEN LEVEN blijft. Geen samenleving van achterdocht als het gaat over langdurige zieken, werklozen, als het gaat over vluchtelingen. Geen samenleving waar flexibiliteit grenzeloos is en waar uitkeringen telkens weer ter discussie worden gesteld. Geen samenleving die in handen is van de 1 % superrijken. Geen samenleving waar de afstand tussen armen en rijken nog nooit zo groot is geweest. Geen samenleving waar arbeidsvoorwaarden en arbeidsomstandigheden naar beneden worden gesteld om de concurrentie met lageloonlanden te kunnen aangaan.
Iedere actieve syndicalist ervaart de onverschilligheid op de werkvloer. Vele denken: we kunnen er niets aan doen, en we trekken ons plan wel.
Het is waar, de resultaten bij een actieve inzet voor onze waarden en verworvenheden lijken nu misschien minder duidelijk, nu de wereld ingewikkelder is geworden. Maar we moeten er ons tegen wapenen om te voorkomen dat we de belangrijkste eigenschap waardoor een syndicalist zich kenmerkt niet verliezen, namelijk engagement.
We moeten streven naar een rechtvaardige samenleving die haar rechten en verworvenheden beschermt en die deze niet onderwerpt aan politieke onderhandelingen. Ik roep dan ook op om ervoor te zorgen dat de jeugd een toekomstperspectief heeft in een samenleving zonder minachting voor de zwaksten.
Ons engagement voor rechtvaardigheid, gelijkheid en solidariteit mag zich niet verliezen in de onverschilligheid van velen. Door ons engagement moeten we de hoop geven aan de velen die er nood aan hebben, op de werkvloer en in onze samenleving.
Ik moet loslaten en afsluiten, want de zon is reeds onder (en mijn mojito-glas leeg). Toch wil ik eindigen met de woorden van een nationale held in gedachten. Woorden die mij deden beseffen dat er engagement nodig is voor een betere samenleving.
“Wanneer een lid van de familie niet meer in staat is de kost te verdienen, wordt hij bejegend met nauwelijks verholen irritatie; op dat moment houdt het op vader te zijn, of moeder, of broer en word je een negatieve factor in de strijd om het bestaan en als zodanig het doelwit van de rancune van de gezonde groep, die je zwak zijn kwalijk neemt als was het een persoonlijke belediging aan het adres van degenen die je kunnen helpen. Het is dan, in deze ogenblikken van mensen wier horizon nooit verder kan dan de dag van morgen, dat pas goed tot je doordringt welke tragedie er schuilgaat achter het leven van het proletariaat overal ter wereld; wat die al half gebroken ogen uitdrukken is een nederig verzoek om vergiffenis, en vaak ook een wanhopig verzoek om troost die verloren gaat in de ruimte, net als weldra hun lichaam verloren zal gaan in het grote mysterie dat ons omringt.” (Ernesto Guevara de La Serna.)
Jean Van De Maele
Hoofdafgevaardigde WWL Zeebrugge
Andere blogs van Jean:
Flashback naar toen het allemaal begon