In gesprek met ... John Gelling.
We staan weer voor een moeilijke tijd in onze maatschappij. De wet-Peeters die op ons afkomt, hoewel we geprobeerd hebben om er weerstand tegen te bieden. Tevergeefs zo blijkt. Hoe de kleine man weer het meeste moet geven! Het is erg om uitgemaakt te worden als profiteurs en luieriken terwijl je probeert de bijl die boven de hoofden van de mensen hangt tegen te houden. En nu het plan-Peeters uitgevoerd gaat worden, krijgen we ‘tegen ons doos’, omdat we niets gedaan hebben om dit tegen te houden.
Toch wil ik me als vakbondsafgevaardigde daar niets van aantrekken en blijven doen zoals we bezig zijn. We leven in een maatschappij waar het toegestaan is om anders te denken. Waar we vrij zijn om tot nu toe nog altijd te spreken hoe we willen.
Moet ik zomaar aannemen wat er tegen me gezegd wordt? Nee, ik ben vrij om zelf op onderzoek te gaan en te koesteren wat ik goed vind en de rest te laten voor wat het is. Wat ik belangrijk vind, is dat we als mensen overeenkomen en het beste met iedereen voor hebben. Jammer genoeg ziet niet iedereen dat zo en zijn de regeringsleiders verblind door macht en geld. Ze willen toegevingen doen aan grote bedrijven om hen zogezegd hier te houden, maar we zien dat ze desondanks toch blijven vertrekken. Het werk dat beloofd was, is er gewoon niet en gaat met die bedrijven mee. En onder deze regering zie ik dat niet beter worden. Maar er is nog altijd hoop.
Wat er veranderd is, kan in de toekomst nog eens veranderd worden. De tijd zal uitwijzen hoe het gaat lopen. Alles wat ik kan doen, is de mensen rondom mij ervan proberen te overtuigen dat hoe wij als ABVV de maatschappij zien, dat dat goed is en dat er een mogelijkheid bestaat dat iedereen het beter kan hebben. Dat je buurman niet een vreemde hoeft te zijn en dat we als een land met iedereen samen kunnen leven en genieten van wat het te bieden heeft.
Waar begint dat dan? Dat begint bij mij. Hoe ik met mijn collega omga. Hoe ik hulp bied aan diegenen die het nodig hebben. Hoe ik als afgevaardigde mijn diensten aanbied, ook al is de persoon die het vraagt niet altijd even vriendelijk of van mijn vakbond. Ik kan tonen dat het anders kan. Dat we als collega’s, als buren, als landgenoten kunnen leven in harmonie met elkaar. We hoeven het niet altijd eens te zijn, want dan zou het maar saai zijn, maar leven als vrienden moet toch kunnen. Ik ga alleszins proberen om mijn steentje bij te dragen en ergens te beginnen. Jij ook?
John Gelling
Delegee Alcomel
Andere blogs van John:
De eerste sociale verkiezingen zijn wel speciaal
De eerste stakingspost op het bedrijf