In gesprek met ... Peter Hessens.
Vakbondsmilitanten worden echt wel op de proef gesteld met deze regering. De antisociale maatregelen volgen elkaar zo snel op, dat het voor een arbeider zoals ik nog moeilijk bij te houden is om dit te vertalen naar de werkvloer. Heel wat werknemers zitten met vragen. Meteen toetst men de nieuwe maatregelen aan hun eigen situatie. Als vakbondsman kijk je soms machteloos toe hoe deze afbraakpolitiek zich verder zet. Soms ook met enige schaamte dat het sociaal verzet niet georganiseerd geraakt. Wat moet er eigenlijk gebeuren alvorens Jan met de pet het niet langer pikt?
Soms ben ik jaloers op de generatie afgevaardigden die onze sociale welvaartsstaat hielpen opbouwen. Wat doet onze generatie verkeerd? Waar loopt het zo fout dat wij in het defensief blijven zitten? Terwijl onze twee belangrijkste opdrachten net zijn: bewaken wat we hebben, en dit nog te verbeteren. Ligt het echt alleen maar aan de huidige ‘ik’-cultuur, waardoor de solidariteit en de strijdlust in het slop zitten? Met meer en snellere communicatiemiddelen dan vroeger lijken we er zelfs niet meer in te slagen onze boodschap over te brengen.
Als ik de discussie aanga met collega’s op de werkvloer, verdedigt men “dat het nu veel moeilijkere tijden zijn om in het verzet te treden”. Ik kan me in die uitspraak niet vinden. De huidige regering doet mij dikwijls denken aan de grote staking van ‘60-‘61. Toen wilde een regering bestaande uit CD&V (de toen nog genaamde CVP) en Open VLD (toen nog gewoon de liberalen) de eenheidswet invoeren. Onder leiding van Gaston Eyskens kondigde men een reeks besparingsmaatregelen aan die vooral de werkende klasse, en dan nog in het bijzonder de overheidsdiensten, raakten. Reden was ook toen de heersende crisis te betalen. Bij de overheidsdiensten begon er een staking die al snel gans het land overtrok en alle sectoren aanstak tot verzet. Vijf weken lang werd er gestaakt, en ze waren met een slordige één miljoen strijdlustigen. De jaren ‘60 worden vandaag misschien wel als de gouden jaren bestempeld, maar voor de gemiddelde werkende klasse was het nog dikwijls vechten om het gezin te kunnen onderhouden. Vandaag is onze grootste zorg of we ons morgen onze luxe nog zullen kunnen permitteren. Het zijn andere tijden, maar het zijn vooral de andere noden die ons de das om doen.
Hoe kunnen we het tij laten keren? Door opnieuw eisen te durven stellen. Door onze dromen te durven verwoorden zonder schaamte. Hoe zien wij een ideale samenleving? Wat zijn de logische volgende stappen om verder te bouwen aan een sociale welvaartsstaat? Vroeger waren onze eisen nog simpel en aantrekkelijk: “Loonsopslag, nu!”, “Betaalde vakantie!”, “Wij willen werk”,.. Dergelijke eisen met minder details hebben we nodig, willen we het volk op straat krijgen.
In augustus haalde voormalig eerste minister Di Rupo met een dergelijk voorstel even het nieuws. “Een vierdagenwerkweek zonder verlies van loon.” Hij werd onmiddellijk getackeld en als een karikatuur afgevoerd. Hij verkocht zogenaamde "economische nonsens". De geschiedenis bewijst nochtans dat Peeters de man is van de economische nonsens. Want ironisch genoeg lanceerde Di Rupo zijn idee op het moment dat we ons als vakbond aan het verweren waren tegen de wet-Peeters. Een wet die langer en meer werken als oplossing aanvoert.
Laat ons als vakbond terug de straat op gaan met nieuwe eisen! Positieve, en simpele eisen. En ik ben ervan overtuigd dat ons doelpubliek op de kar zal springen. Dit zal automatisch deze rechtse dienaren van het kapitaal met de voeten op de grond zetten. En geen enkele eis is voor de werknemers onverantwoord of te hoog gegrepen! Als we het maar mogelijk achten en erin geloven. Een laatste klein voorbeeld van een dergelijke eis was toen onze eigen metaalcentrale een eenheidsstatuut eiste voor arbeiders en bedienden. Toen anderen ons nog voor idioten aankeken, geloofden wij er net in dat een oplossing binnen handbereik lag. Een paar jaar later blijven er slechts enkelen over die ‘nog’ niet overtuigd zijn.
Vakbondsafgevaardigden zijn maar zo sterk als de leden die hun schaduw vullen. Het is onze taak om die leden terug in onze schaduw te krijgen. En dat lukt volgens mij het best met een positieve boodschap, en in het offensief!
Peter Hessens
Hoofdafgevaardigde Voestalpine Sadef
Andere blogs van Peter: