In gesprek met ... Sven Hemelaers.
De terroristische aanslagen van afgelopen jaar hebben ervoor gezorgd dat racisme, verrechtsing en polarisering vandaag de dag hoogtij vieren. Gevoed door sociale media en bepaald persbronnen zijn mensen ongemeen hard geworden voor iedereen die ook maar iets anders is als de West-Europese Übermensch. Voor velen is elke vluchteling een terrorist en elke moslim een luierik die profiteert van ons socialezekerheidssysteem. Uitspraken als, “zij moeten zich aanpassen aan onze waarden en wij niet aan hen”, zijn schering en inslag. Mensen gooien zonder schaamte haatberichten open en bloot op het internet zonder te beseffen wat dit allemaal wel eens zou teweeg kunnen brengen.
In mijn straat is er de afgelopen maanden heel wat verhuisd. Huizen werden verkocht en gekocht, meubels werden af- en aangesjouwd en plots hadden we een Turks gezin als nieuwe buren.
De andere bewoners in mijn straat wonen er net zoals wij al enige tijd, maar buiten een spreekwoordelijke ‘goeiendag’ is er de afgelopen jaren, op een uitzondering hier en daar, niet al te veel burencontact geweest. Hierin beken ook ik schuld omdat ik nooit zelf het initiatief heb genomen om de buren beter te leren kennen en ons zo allemaal dichter bij elkaar te brengen. Ieder van ons deed zijn of haar ding en liet het leventje zijn gangetje gaan. Tot die zondag enkele weken terug....
In de straat stonden plots heel wat meer auto’s dan we gewoon zijn en met al die internationale nummerplaten leek het alsof op een parking stonden tijdens een drukke zomermaand richting Spaanse zon. Al snel werd me duidelijk dat mijn nieuwe Turkse buren iets te vieren hadden.
Op zich geen enkel probleem want elk gezin heeft wel eens een feestje.
Iets later, terwijl we thuis aan het genieten waren van een lekkere gin-tonic op ons zonovergoten terras, ging plots de bel.
De oudste dochter van onze nieuwe buren kwam ons uitnodigen om samen met haar familie de 1e verjaardag van haar klein zusje te vieren. Als dat ons niet uitkwam, waren ze zelfs bereid om de zelfgemaakte kebab naar ons te brengen. Onmiddellijk zei ik haar dat we maar al te graag op de uitnodiging zouden ingaan.
Wat volgde, was een hartelijke ontvangst door alle aanwezigen? We werden als het ware ondergedompeld in de Turkse culinaire wereld en leerden elkaar kennen met een heerlijke kop Turkse thee.
Sinds die zondag gaat de relatie met onze buren verder dan die spreekwoordelijke ‘goeiendag’.
Moeten we ons stilaan in deze met haat bezaaide wereld eens niet open te stellen voor elkaars mening, geloof of overtuiging? Misschien is dit wel de weg naar een vreedzame en verdraagzame wereld. YOLO!
Sven Hemelaers
Hoofdafgevaardigde HEN Houthalen
Andere blogs van Sven: