In gesprek met ... Erwin Oris.
Samen met het hele gezin helpen in het vluchtelingenkamp van Duinkerke. Door het zien van de schrijnende beelden op tv konden we niet bij de pakken blijven zitten. Mijn vrouw had het idee om bij haar collega’s van De Voorzorg een inzameling te doen van kledij voor de aan hun lot overgelaten gezinnen. Tot onze verbazing kwam er veel goede kledij tot bij ons. Om goed en doordacht de kledij te kunnen bedelen moest dit alles eerst gesorteerd worden: kinderkledij bij elkaar, de spullen voor vrouwen en mannen en dan nog per maat sorteren. De kleding die we kregen was tot onze verbazing nog van een zeer goede kwaliteit.
De eerste keer naar het vluchtelingenkamp van Duinkerke. Auto tot het dak volladen, voor elke doelgroep wel enkele spullen mee. Na 2 uur rijden kwamen we aan in Duinkerke, er stonden al een tiental vluchtelingen met de 
hulpverleners op te wachten. Met zakken en dozen gingen we richting vluchtelingenkamp ‘Grande synthe’. Gelukkig hadden we rubberen laarzen aangetrokken, want na enkele voetstappen in het kamp gezet te hebben, zaten we al bijna tot onze knieën in de modder.
De mensen zijn daar zo dankbaar met de kleine dingen die ze krijgen, ze kijken respectvol tussen de kledij en als iets hun niet past, leggen ze het netjes terug. Voor je het soms zelf door hebt, zit je in een tent midden tussen een gezin.
De volgende keren hebben we telkens een van onze kinderen meegenomen, de eerste reactie van onze zoon was: “Amai, hier zijn veel gezinnen met kinderen.” In tegenstelling tot hetgeen we in de pers lezen dat er vooral alleenstaande mannen zouden zijn aangekomen. Emotioneel is die dag voor ons allen vrij zwaar geweest, we hebben daar echt wel schrijnende situaties gezien. We brachten al eens iets extra mee waar de ‘bewoners’ van het kamp naar vroegen. Gas om op te koken of om zich een beetje mee te verwarmen was een veel gevraagd ding.
We begrijpen zeer goed dat heel deze toestand niet interessant is voor de omwonenden. Overdag rijden er hulpverleners af en aan en ‘s nachts proberen de ‘bewoners’ weg te geraken uit deze erbarmelijke situatie. Ook zeker niet te verwaarlozen:
er wordt daar veel rommel achtergelaten!
De gemeentepolitie is vrij soepel en verdraagzaam naar de vluchtelingen en hulpverleners toe. De Franse gendarmerie daarentegen bepaalt selectief wie er in het vluchtelingenkamp mag of niet.
Als we daar met de vluchtelingen praten en vragen waarom ze die lange en gevaarlijke reis maken, komen er twee zaken naar boven... Het merendeel vlucht echt wel voor de oorlogssituatie in land van herkomst en het andere deel bestaat uit economische vluchtelingen, wat ik zeker ook wel begrijp. Als wij in een omgeving leven waar geen werk is en geen sociaal vangnet, zouden wij zoals de vluchtelingen op zoek gaan naar een betere omgeving. De meeste van die vluchtelingen komen van Syrië en Irak.
Na zo’n lange dag kom je moe en zeker voldaan thuis!
Solidariteit zit in je bloed!
solidarityforall.org
Erwin Oris
Hoofdafgevaardigde Philips Turnhout
Andere blogs van Erwin:
Philips Turnhout, herstructurering na herstructurering...
Hoe blijf je inzetbaar op de arbeidsmarkt?
Waarom netwerken willens nillens hoort bij vakbondswerk