In gesprek met ... Erik Maes.

2016, net zoals in zovele bedrijven worden er in mei ook op ons bedrijf sociale verkiezingen gehouden. Lijsten samentellen, procedure opvolgen, campagne opzetten en voeren. Na al enkele malen meegemaakt te hebben, weten we ondertussen wel hoe alles in zijn werk gaat. Zoals tijdens alle voorbije verkiezingen, heeft onze fractie ook nu een aantal nieuwe mensen kunnen motiveren om zich in te zetten voor hun collega’s.

Nieuwe kandidaten brengen logischerwijs ook heel wat vragen en onzekerheden mee. In gesprek met nieuwe kandidaten worden we dan ook met heel wat vragen bestookt. “Zal ik wel verkozen worden?”, “Wat gaat de baas hiervan vinden?”, “Hoe gaan mijn collega’s reageren?”, ... Ook wij hebben deze vragen als nieuwelingen gehad, uiteraard is het dan de taak van de meer ervaren mensen om deze vragen zo goed mogelijk te beantwoorden en eventuele onzekerheden weg te nemen. Wij hebben het immers al meegemaakt en kunnen uit eigen ervaring putten om zo onze nieuwe kandidaten te ondersteunen.

Er is echter een vraag die ik persoonlijk moeilijker te beantwoorden vind: “Wat wordt er van mij verwacht?” Uiteraard zou deze vraag zeer snel beantwoord kunnen worden, ik zou kunnen zeggen dat er van hen verwacht wordt dat ze zich inzetten. Maar de ervaring heeft mij geleerd dat het antwoord niet zo eenvoudig is. Het is niet alleen wat wij als fractie van iemand verwachten, ook onze collega’s op de werkvloer hebben verwachtingen van hun delegees, en die verwachtingen zijn dikwijls zeer divers.

Uiteraard wordt er in de eerste plaats verwacht dat je je collega’s vertegenwoordigt in de ondernemingsraad, het comité en de syndicale delegatie, dat je opkomt voor de belangen van de werkvloer en in zekere mate aan dienstverlening doet. Maar vaak wordt ook van je verwacht dat je een luisterend oor biedt voor de problemen van je collega’s, en die zijn niet altijd puur syndicaal. Collega’s met financiële problemen, die verwikkeld zijn in een echtscheiding, die het allemaal niet zo goed meer zien zitten of mensen die gewoon hun verhaal kwijt willen aan iemand die ze kunnen vertrouwen. Je kunt het niet bedenken of de voorbije negen jaar heeft het al wel eens de revue gepasseerd. Ook dan wordt er van jou verwacht dat je je collega’s op een of andere manier kunt en wilt bijstaan of verder helpen.

In tegenstelling tot de vooroordelen is het delegee zijn niet altijd rozengeur en maneschijn. Deze rol plaatst je dikwijls in de keiharde realiteit die misschien niet altijd even syndicaal getint is, maar ook dan wordt van ‘den delegee’ verwacht dat die er voor zijn collega’s staat. In één adem vermeld ik er dan ook onmiddellijk bij dat dit onze nieuwe kandidaten niet mag beletten om zich te engageren. Want de dankbaarheid van de collega’s vertaalt zich de volgende verkiezingen in het stemhokje, ook dat weten we uit ervaring!

Met sterke krachten. Vooruit!!

Erik Maes
Hoofddelegee Alural

 

Andere blogs van Erik:

Sterft gij oude vormen en gedachten
Een terugblik kan nooit kwaad