In gesprek met ... John Debrouwere.

In twee grote bedrijven uit West-Vlaanderen werd verleden week actie gevoerd. Eén in het noorden van de provincie: Case New Holland. Eén in het zuiden van de provincie: Betafence. De hete herfst lijkt even terug. De acties zijn praktisch, maar ook symbolisch en niet zonder belang. Niet alléén voor de betrokken arbeiders en bedienden. Voor alle andere werknemers in het hele land is het goed om het verloop en de uitkomst ervan met argusogen te volgen.

Herinner u: “Wie heeft, zal krijgen.” en “Wie weinig heeft, zal veel afgenomen worden.”

In Case New Holland draait het conflict rond werkdruk. Twee dagen staking heeft het gekost om de productie terug te koppelen van 15 pikdorsers naar 14 per dag. Eentje meer moet er wel bij kunnen, leek de bedrijfsfilosofie te zijn. 1 machine op 15 is bijna 7 procent. 7 procent extra werkdruk is toch wel een grote belasting, wetende dat het huidig productiepeil hoog is en de werknemers tot het minimum uitgekiend. Er wordt grotendeels gewerkt in een lijnsysteem waar niet zomaar mensen kunnen bijgezet worden. 7 procent minder werkdruk is een verademing voor wie dagelijks op het appel moet voor zijn verdiende loon. Niet vergeten dat de productieverhoging er komt na een periode van economische werkloosheid, wat op zijn minst vragen doet rijzen bij de organisatie van het werk en de kundigheid van de directie ter zake. Toch wel raar dat de directie tijdens de onderhandelingen over de werkdruk plots terug economische werkloosheid aankondigt. Of misschien zijn zij hier wel te kwader trouw en laten ze hun flexibiliteit deels door de RVA betalen. Ondertussen wordt door stiptheidsacties de productie van 14 machines bijlange niet gehaald.

In de hele discussie van de hete herfst en ook tegen de verlenging van de loopbaan was het patronaat er als de kippen bij om mee de oproep te ondersteunen voor werkbaar werk. Het zal nogal in hun oren klinken daar op de werkvloer in Zedelgem. Het is duidelijk: een nieuwe aanval is ingezet op de werknemer. Na zijn loon wil men nu zijn kracht en tijd afnemen.

Bij Betafence is de inzet van de actie op zijn minst even hoog. Vergeet de overeenkomsten gemaakt bij de overname destijds van Bekaert. Vergeet de individuele arbeidsovereenkomst. Vergeet de wetgeving rond interimarbeid. Werknemers van de firma moeten inleveren. Dit was het credo van de directie. 1 euro per uur of 150 euro per maand voor bedienden. Evenveel geld ongeveer als ze in het noorden van de provincie aan tijd moeten inleveren; slechts ten dele gecompenseerd door maaltijdcheques. Als de werknemers het eenzijdig voorstel van de directie niet aannemen, wordt hun bedrijf afgebouwd. Ook hier twee dagen staking, om te tonen aan de directie dat hun plan niet zal lukken en op eensgezindheid op de werkvloer stuit. Jammer dat de bedienden beslissen om niet aan de staking mee te doen, hoewel ze evengoed getroffen zijn. De toenadering van de statuten is al in een aantal wetten gegoten, maar blijkbaar nog niet doorgedrongen in de geesten van wie aan een bureel werkt. Terug aan het werk op vrijdag, ook al om de firma niet te laten leeghalen door onderaannemers. Wel aan de oorspronkelijke condities en met de duidelijke boodschap dat die moeten blijven.

Tweemaal een strijd op de werkvloer. Tweemaal een strijd die niet ideologisch is, maar praktisch. Tweemaal een (voorlopige) overwinning.

Een luid 'nu is het genoeg'. Een luid 'niet met ons' mag klinken in alle bedrijven, en waarom niet allen samen op hetzelfde moment, of op dezelfde plaats. Solidariteit in de praktijk.

Met dank aan Marc Boone.

John Debrouwere
Provinciaal secretaris ABVV-Metaal West-Vlaanderen