In gesprek met ... Frank Van Goethem.
Al meer dan zeven maanden zetten de vakbonden de regering onder druk met allerlei vakbondsconcentraties, provinciale en nationale betogingen en algemene stakingen. Dit vertaalde zich voor Nieuwjaar in een sterk sociaal verzet door het verenigd vakbondsfront, met als orgelpunten de nationale betoging in Brussel met zo’n 120.000 deelnemers en een goed opgevolgde nationale staking.
Sinds de ondertekening van het sociale ontwerpakkoord door het ACV en ACLVB, begin februari 2015, staat het sociale verzet echter op een laag pitje. Er werden nog wel provinciale en nationale acties gehouden, al dan niet in gezamenlijk vakbondsfront, maar de successen van vorig jaar werden niet meer geëvenaard. Zo werd op 2 april nog een provinciale betoging in Antwerpen gehouden door het provinciaal bestuur van het ABVV-Metaal samen met het ACOD (ABVV Openbare Diensten ABVV) en Horval (Horeca ABVV) met 500 deelnemers. Volgens de organisatoren was dit, gezien de gegeven omstandigheden, een succes. Maar als we weten dat we zo’n 50 % van onze leden op Umicore Hoboken een stakersvergoeding hebben uitgekeerd (150 man) - en erg genoeg waren ze niet allemaal aanwezig op de betoging- doet dat ons toch vermoeden dat velen vinden dat verzet tegen het rechtse beleid nog weinig zin heeft.
Dit soort redenering is volgens mij bijzonder gevaarlijk. De regering tot 2019 vrij spel geven is niet verantwoord. Als de regering voelt dat het sociale verzet verzwakt en de vakbonden in werkelijkheid de aftocht blazen, zal het gaspedaal van de sociale achteruitgang nog dieper ingedrukt worden. Het hoofdgerecht dat we tot nu toe opgediend hebben gekregen zal dan alleen maar het voorgerecht van een totaal onverteerbaar menu blijken te zijn.
Iedereen begint vandaag de gevolgen van de regeringsmaatregelen al concreter te voelen: tariefverhogingen bij de openbare diensten, slechtere dienstverlening, duurdere zorgverzekering in Vlaanderen, activering van oudere werkelozen en bruggepensioneerden, duurdere elektriciteit... en ga zo maar door. Om dit te stoppen moeten de acties zeker verder gaan. “Er moet een gelijkaardig actieplan komen zoals in november en december van vorig jaar, ook al staan we er als ABVV waarschijnlijk alleen voor”, is dan ook een veel gehoorde opmerking bij de ABVV-vakbondsafgevaardigden in de Antwerpse metaalbedrijven. De vraag is of we onze achterban kunnen blijven overtuigen zolang er, zelfs door de vele acties, nog bijna niets is veranderd.
Na Pasen zijn in gezamenlijk vakbondsfront de sectorale onderhandelingen van start gegaan. Deze hebben inmiddels geleid tot een een CAO in onze sector(en). Het is duidelijk dat we in onze sector de komende 2 jaar niet veel loonsopslag meer moeten verwachten. De volgende indexaanpassing wordt volgens de voorspellingen pas verwacht tegen 1 juli 2018. De werknemers hadden natuurlijk iets anders (meer) verwacht. Het is nog maar de vraag of we na zo'n teleurstelling opnieuw een vuist zullen kunnen maken om in verzet te gaan. Wat nochthans broodnodig is.
Ik ervaar dat hoe langer de vakbonden wachten en hoe minder aandacht men vooral schenkt aan de rechtse politieke situatie, hoe minder onze achterban bereid is om actie te voeren. Ik heb dan ook geen zin te blijven toekijken hoe onze verworvenheden, door strijd afgedwongen, één voor één verdwijnen. Daarom deze warme oproep aan alle ABVV-kameraden, wacht niet tot de volgende nationale verkiezingen om je onvrede te uiten, maar doe het nu!
Frank Van Goethem
Afgevaardigde Umicore Hoboken