In gesprek met ... Jan van Meirvenne.

't Is gebeurd.

Het voorbije jaar was toch een beetje speciaal. Tijn, mijn vrouw, was kandidaat voor de parlementsverkiezingen. Lien, onze dochter, is gaan samenwonen. Mattias, onze zoon, studeerde af als leerkracht. De eerste keer van mijn leven een trans-Atlantische vlucht genomen voor een vergadering van het Caterpillar's Global Union Network. De Europese ondernemingsraad in Belfast vond plaats in een hotel dat meer dan 30 keer het doelwit van de IRA was. En in december zag ik Abraham.

En helemaal op het einde van het jaar solliciteerde ik voor een andere job bij mijn werkgever.

Tussen de provinciale en nationale staking door had ik enkele gesprekken en moest ik testjes afleggen. Uiteindelijk werd ik gekozen. Het is een bediendejob: ik kan dus niet langer vakbondsafgevaardigde zijn voor de arbeiders.
Maar ik twijfelde. "Maar als wordt getwijfeld, geef het vaandel dan aan mij. Want in de troep der twijfelaars, loop ik op de voorste rij", zingt Koen De Graeve. Ik loop wellicht naast hem. Laat nu net dat vakbondswerk het deel van mijn werk zijn dat ik het liefste deed.

Lezen, opzoeken, informeren, bijscholen, praten, luisteren, reageren, discussiëren, helpen, vergaderen, betogen, staken. Militeren voor de vakbond gaat voor mij verder dan het syndicale werk in de fabriek. Het is een manier van leven. Ook buiten de werkuren wil ik mijn stem laten horen. Vergaderen, debatteren, toespreken, presenteren, betogen en actievoeren. Tegen armoede, voor een nieuwe regering, voor een overkapping, tegen sluitingen, voor mensenrechten, voor een beter klimaat, voor de Palestijnen, voor meer speelruimte,...

Is aan een bureau zitten wel echt mijn droom? Wie gaan mijn nieuwe collega's zijn? Hoe gaat mijn toekomst er uitzien als ik mijn huidige job blijf doen? Afwegen: de pro's, de contra's. Wel. Niet. Nee. Ja.
Na enkele gesprekken stond mijn besluit vast: ik ga die job doen. 5 januari was mijn eerste werkdag. Het was een moeilijke beslissing, maar van tijd tot tijd moet je je leven over een andere boeg gooien. Na 25 jaar militeren voor ABVV-Metaal, na 17 jaar als syndicaal afgevaardigde, na 15 jaar in de ondernemingsraad, na 7 jaar als woordvoerder en na 7 jaar in de Europese ondernemingsraad ben ik nu delegee af.

ABVV-Metaal was een belangrijk stuk van mijn leven. Naast het dagelijkse syndicale werk mocht ik ook deelnemen aan vormingen, syndicale raden, provinciale besturen, congressen, technische comités, interzetels, Europese ondernemingsraden en IndustriALL-bijeenkomsten. Maar het belangrijkste: ik kon de opleiding 'syndicaal werk' volgen, toen nog in de Erasmushogeschool in Brussel. Deze opleiding is een must voor elke (hoofd)delegee. Filosofie, communicatie, economie, arbeidsrecht,... Ik heb daar veel mensen uit de verschillende centrales van het ABVV leren kennen. Deze opleiding is een absolute verrijking voor mij geweest.

Waar alles in die 25 jaar echt om draaide, dat waren mijn collega's in het magazijn van Caterpillar te Grimbergen. Ik maakte deel uit van een sterke militantengroep. Er waren meningsverschillen en er was al eens ruzie, maar als het er op aankwam, sloten we samen de rangen. Natuurlijk konden we rekenen op het sterke secretariaat van Vlaams-Brabant: telkens weer stonden secretarissen en medewerkers klaar.

Ik wens de vernieuwde ploeg alle succes en bedank voor het vertrouwen.

Voorwaarts en niet vergeten,
Wat maakt ons zo sterk in de strijd?
Bij hong'ren en bij eten...
Voorwaarts, niet vergeten
De solidariteit!