De Voorzitter gaat de dialoog aan. Het gedacht van Georges De Batselier.
Het was 27 februari twintig jaar geleden dat, bijgestaan door verschillende lijfwachten, Renault-topman Louis Schweitzer tijdens een persconferentie in het Brusselse Hilton Hotel aankondigde dat Renault Vilvoorde definitief zou dichtgaan op 31 juli. Op hetzelfde moment werd ook de ondernemingsraad ingelicht. 3100 mensen verloren hun job.
Eind vorig jaar kondigde Bombardier aan dat in Europa 7500 arbeidsplaatsen zouden verdwijnen. Eerst leek het alsof Brugge deze keer de dans zou ontspringen. Men haalde begin 2016 nog een order van de NMBS binnen om minstens 445 M7-dubbeldekrijtuigen te maken. Dat zou werkzekerheid bieden voor 250 arbeiders tot 2021. Alleen de werknemers waren er – toen al - niet gerust in. Vlak na de aankondiging besliste de Vlaamse regering om 146 nieuwe trams voor de Vlaamse vervoersmaatschappij De Lijn niet toe te wijzen aan Bombardier maar aan de Spaanse concurrent CAF. Toen schreven we: “We moeten een einde maken aan de sociale en ecologische dumping, waardoor Bombardier Brugge niet kan concurreren met het Spaanse CAF en productie en jobs dreigt kwijt te spelen.”
“Onder het mom van het primaat van de politiek willen sommige partijen vooral ongehinderd hun asociale politiek uitvoeren. En vakbonden en akkoorden tussen sociale partners zijn daarbij irritante hinderpalen. (...) Er is nu niets makkelijker dan - met het grote gelijk voorop - de onderhandelingen te doen mislukken. Er is niets erger dan dat dit zou gebeuren. Voor de werknemers, omdat de regering dan ongestoord zijn gang kan gaan. (...) Maar ook voor de vakbonden én de werkgeversorganisaties. Beide hebben akkoorden nodig om te tonen dat ze, ook morgen, nog nut hebben. (...) Deze interprofessionele onderhandelingen moeten daarom lukken. Daarvoor moeten beide kanten (kampen?) uit hun loopgraven komen en voor een win-winsituatie zorgen.”
ABVV-Metaal heeft het ontwerp van Interprofessioneel Akkoord goedgekeurd met 90 procent. We hebben dat gedaan in de overtuiging dat in zeer moeilijke omstandigheden onze onderhandelaars een verdedigbaar kaderakkoord hebben gerealiseerd dat “goed is voor de mensen én goed voor de economie”. In eerste instantie is het nu aan ons om hier een sectoraal vervolg aan te breien. Tijdens alle besprekingen en toelichtingen is naar boven gekomen dat onze werknemers snakken naar een substantiële koopkrachtverhoging.
Het is weer de tijd van het jaar dat we over onze schouder kijken om te overschouwen wat geweest is. Hoe goed we ook proberen, er valt echt niet aan te ontkomen. 2016 was een verschrikkelijk jaar, of in een taal die ook de burgemeester van Antwerpen begrijpt: een ‘annus horribilis’.