De Voorzitter gaat de dialoog aan. Het gedacht van Georges De Batselier.
Het is weer de tijd van het jaar dat we over onze schouder kijken om te overschouwen wat geweest is. Hoe goed we ook proberen, er valt echt niet aan te ontkomen. 2016 was een verschrikkelijk jaar, of in een taal die ook de burgemeester van Antwerpen begrijpt: een ‘annus horribilis’.
De interprofessionele onderhandelingen zijn van start gegaan. Binnen de Groep van 10 is een kalender van onderhandelingen vastgelegd. De vakbonden hebben in een gemeenschappelijk front een eisenbundel opgesteld. We zitten al meer dan twee jaar opgescheept met een rechtse patroonsvriendelijke regering die haar liefde voor het sociaal overleg met woorden belijdt, maar op geen enkel moment met daden. Integendeel. Zelfs als er een akkoord is tussen de sociale partners, willen bepaalde partijen en in de regering-Michel niets liever dan er eerst nog een patronale correctie op toepassen. Onder het mom van het primaat van de politiek willen ze immers vooral ongehinderd hun asociaal beleid uitvoeren. En vakbonden en akkoorden tussen sociale partners zijn daarbij irritante hinderpalen. Dat is zo en zal niet veranderen zolang deze regering het voor het zeggen heeft. Het maakt de positie van de vakbonden tijdens de onderhandelingen er natuurlijk niet gemakkelijker op.
Voor ons de toekomst, na ons de zondvloed. We denderen met een rotvaart af op de afgrond (de opwarming van de aarde). Nu genoeg landen het Verdrag van Parijs geratificeerd hebben kan het ook officieel in werking treden. Dat betekent onder meer dat alle landen een beleid moeten maken om de opwarming tot maximaal twee graden te beperken (met een streven naar maximaal anderhalve graad). Het probleem is echter dat, als we rekening houden met het feit dat er wereldwijd nog gretig wordt gebouwd aan nieuwe fossiele-energie-infrastructuur, we de grens van 2 graden gaan passeren. En de echte tragiek is: zelfs als we van vandaag op morgen alle CO2-uitstoot zouden stoppen, gaat de opwarming toch nog door.
Op 9 november demonstreerden meer dan tienduizend staalarbeiders in Brussel onder de slogan “Neen aan een Europa zonder staal”. Ze eisten dat de Europese Commissie concrete maatregelen zou nemen om de jobs en staalsector in Europa een toekomst te geven. De afgelopen zeven jaar zijn er maar liefst 80.000 jobs in de Europese staalindustrie verdwenen. “Toestaan dat Chinees staal tegen dumpingprijzen ingevoerd wordt op de Europese markt kan geen onderdeel zijn van een Europees industrieel beleid”, stelde Luc Triangle, Secretaris-Generaal IndustriAll Europe klaar en duidelijk. Meer en betere jobs, een proactieve industriële politiek, geen dumping maar eerlijke handel was de boodschap in de straten van Brussel.
Op onze website schrijven onze delegees regelmatig over hun syndicaal leven: wat ze doen, hoe ze zich inzetten, wat ze denken, wat ze zien. Recent was er het verhaal van onze delegee bij Honda, Rudy Hamelinck. Hij vertelt over twee mannen in het wit. Twee mannen die allebei bij Honda werken. Zij aan zij vervullen zij dagelijks hun opdracht. Allebei even goed. Voor een bezoeker, zo vertelt Rudy, lijkt iedereen gelijk: gekleed in witte outfit, gelijke voorwaarden, gelijke rechten, gelijke voordelen.