Geen woorden, maar daden

We leven in een van de meest welvarende landen ter wereld en toch moeten veel gezinnen vandaag elke dag keuzes maken die ze niet zouden moeten maken.

De keuze tussen een gevulde brooddoos – liefst met belegde boterhammen i.p.v. goedkope en ongezonde snacks – of geld opzijleggen om een gasfactuur te betalen.
De keuze tussen naar de dokter gaan of een nieuwe broek voor een opgeschoten tiener.
De keuze om de benzinetank te vullen of opnieuw te douchen op het werk.

Sommigen hebben niet eens meer die keuzes. 1 op de 3 Vlamingen heeft onvoldoende inkomsten om elke maand alle kosten te betalen. 1 op de 10 moet lenen om dagelijkse kosten te kunnen dragen. De helft van de Vlamingen is bang om in armoede te belanden[1]. De incassobureaus zien het aantal dossiers over onbetaalde energiefacturen fors toenemen, alsook de OCMW’s die een stijging van de hulpvragen optekenen.

Na corona begonnen de werknemers zich net weer op te trekken. Een welverdiende vakantie met een warme zomer bracht voor velen terug rust en moed. We konden de batterijen opnieuw opladen. Maar nu die vakantie achter de rug is, de scholen zijn opgestart, de bedrijven volop draaien… slaat de energiecrisis gaten in onze portemonnee die alsmaar groter en dieper worden. Die energiecrisis is allang een koopkrachtcrisis geworden. De afgelopen twee jaar mobiliseerde het ABVV voor hogere lonen, voor echte vrije loononderhandelingen, voor koopkracht voor de werknemers, de ambtenaren en de mensen die van een uitkering moeten leven. De (voorschot)facturen voor gas en elektriciteit die de mensen nu gepresenteerd krijgen, maken alles nog veel erger.

We weten dat er geen mirakeloplossing is voor de miserie die deze samenloop van crisissen met zich meebracht. En dan heb ik het nog niet gehad over de klimaatcrisis, over de oorlog in Oekraïne en welke menselijke drama’s zich daar afspelen.

We zijn ons ervan bewust dat er dus geen 1 oplossing is. De maatregelen die onze overheden in tussentijd hebben genomen - zoals het uitbreiden van het sociaal energietarief - werken zeker. Maar het is onvoldoende. De tijd dringt. Praten en overleggen, en opnieuw praten en “we zijn er mee bezig”… dat pakt niet langer. De werknemers hebben nú hulp nodig. Nú moeten de facturen betaald worden. Nú moeten gezinnen hun boodschappen doen. Nú en niet over een paar maanden of ergens eind volgend jaar.

Vorige week kregen we de gelegenheid om met vakbondsvoorstellen naar de regeringstoppers te gaan. Ja, ze hebben zeer zeker geluisterd. En ja, enkele van onze voorstellen werden ondertussen al volledig of gedeeltelijk gerealiseerd, maar bijlange niet allemaal. We pretenderen niet dat wij alle waarheid in pacht hebben, maar wij weten wat er leeft op de werkvloer. Onze militanten houden ons bij de les. Zij zijn diegenen die meer dan wie in deze samenleving ook, weten welke problemen hun collega’s ondervinden. En ik moet jullie niet zeggen dat daar schrijnende situaties bijzitten.

Wij verwachten van alle regeringspartijen én de oppositie dat zij hun verdomde plicht doen. Namelijk te zorgen voor het welzijn van de bevolking. Ervoor te zorgen dat we ook na deze crisis nog het welvarende land zijn waar anderen ons om benijden. Met een sterk sociaal gestel gestoeld op overleg, met respect voor mensenrechten, met een stevige sociale zekerheid die iedereen beschermt zodanig dat niemand moet achterblijven. Dat Europa daarin een zeer belangrijke rol speelt, is evident. Dit is hét moment waarop Europa kan tonen dat het een sociaal Europa is. Maar wachten op Europa is plichtsverzuim.

We verwachten van de werkgevers dat ze het sociaal overleg terug een kans geven. Dat ze niet langer dwarsliggen als het op de welvaartsaanpassing van sociale uitkeringen aankomt en dat ze medestander zouden zijn om een rechtvaardiger verloning mogelijk te maken.

Dat is onze bekommernis. Wij zitten in actiemodus omdat dát onze verdomde plicht is. Sociaal verzet en syndicale actie zullen we niet aan ons laten voorbijgaan. Het zal anders moeten. We gaan naar een systeemshift waarbij de prioriteit moet liggen bij het sociale. Waarin de focus ligt op het welbevinden van de werknemers en de gezinnen. De vrije markt heeft gefaald. Dat erkennen en daar de nodige lessen uit trekken zou onze beleidsmakers sieren.

Samen sterk!

Miranda Ulens
Algemeen secretaris ABVV




[1] De Grote Geld enquête HLN en VTM-nieuws – september 2022