In gesprek met... Meryame Kitir.

Het aantal langdurig zieken piekt. Meer dan 372.000 loontrekkenden en 24.000 zelfstandigen waren halfweg 2017 al meer dan een jaar buiten strijd om medische redenen. Het wijst op een kwalijke evolutie op onze arbeidsmarkt. Een evolutie naar meer druk, meer stress, meer burn-out en tot slot meer uitval. Wie ziek is (psychisch of fysiek), is dat niet voor zijn of haar plezier. Wie dagenlang thuis zit - vaak alleen - weet hoe het voelt. Dan kijk je uit naar de dag dat je opnieuw buiten kunt komen, dat je opnieuw wat kunt betekenen. Voor je partner, voor je gezin, voor je collega’s, maar vooral voor jezelf. Opnieuw aan de slag gaan - in het begin deeltijds - is dan vaak het beste medicijn. Maar wie langdurig ziek is en straks deeltijds het werk wil hervatten, let maar beter goed op.

Sinds 1 april is immers een nieuwe regel van kracht waarbij je uitkering berekend wordt op basis van het aantal dagen in de week dat je werkt. Wie 1 dag werkt, behoudt zijn volledige uitkering en krijgt er een stukje loon bovenop. Vanaf 2 dagen per week gaat er 20 % van je uitkering af, vanaf 3 dagen 40 %, enzovoort. Op het eerste gezicht klinkt dat logisch en fair, maar dat is het allerminst. Want wie meer dan 3.500 euro bruto verdient, krijgt met deze nieuwe regel een hogere uitkering. Wie minder verdient, ziet zijn uitkering daarentegen flink dalen. En laat nu net de overgrote meerderheid van de Belgen die vandaag halftijds weer aan de slag zijn na ziekte minder - tot véél minder - dan die 3.500 euro verdienen. Met andere woorden, zij zijn nog maar eens opnieuw de klos. Een makkelijk doelwit om de besparingsdrift van deze regering op peil te houden.

Daarbij komt nog eens dat de langdurig zieke zich straks op gerichte tijdstippen moet verantwoorden bij de mutualiteit. Doe je dan niet, dan volgen straffen. Administratie niet in orde? 5 % minder uitkering. Daag je niet op? Hopla, 10 % minder. “Wie ziek is, die vertrouwen we niet”, zo denkt deze regering erover. Uiteraard kwam er geen grote communicatie, geen perstekst, geen toeters en bellen op sociale media of een persconferentie, aan te pas. Dat past wel vaker in de filosofie van deze rechtse regering: besparen op mensen doet ze liever als een dief in de nacht, ‘en passant’, in de hoop dat niemand het oppikt.

Ik sta altijd klaar om ons sociaal verzekeringssysteem te optimaliseren, maar laten we dat debat dan ten gronde voeren, in plaats van alle langdurig zieken over één kam te scheren. Sinds deze regering in het zadel zit, zijn wantrouwen, minachting en oneerlijkheid dé leidraad om beleid te voeren. Ik zal mij daar nooit bij neerleggen. In plaats van te stigmatiseren moeten we mensen daarentegen motiveren, stimuleren, en aantonen dat investeren in (zieke) werknemers zich op termijn terugverdient. Als we willen dat mensen de rit uitdoen tot hun pensioenleeftijd, dan moeten we ervoor zorgen dat ze daar ook toe in staat zijn.

Dat we daar stilaan met een gigantisch probleem kampen, bewijzen de cijfers. Zo is meer dan één derde van alle langdurig zieken onder de 40 jaar arbeidsongeschikt door een psychische aandoening. Ook meer en meer werkgevers beseffen dat de manier waarop ‘ons werk’ georganiseerd is nefaste gevolgen heeft. Niet het minst voor hun bedrijf zelf. Zo is de stijging van het aantal burn-out-gevallen in hun organisatie de laatste 5 jaar voor bijna 8 op 10 werkgevers te wijten aan de stijgende werkdruk.

De cijfers bewijzen dus dat de schreeuw om ‘werkbaar werk’ niet uit de lucht is gegrepen. Werknemers én werkgevers snakken er nu al jaren naar, maar de minister van Werk doet zijn werk niet. Nochtans is preventie, coaching en nieuwe krijtlijnen uittekenen voor een andere manier van werken de enige oplossing. In het parlement heb ik daar al verschillende voorstellen rond gedaan. Dat levert véél en véél meer op dan de pijlen altijd te richten op de zwakkeren in onze samenleving. Zowel voor de betaalbaarheid van onze gezondheidszorg als voor het gigantische gat in de begroting.

Meryame Kitir
Federaal volksvertegenwoordiger sp.a

Andere blogs van Meryame:

Politiek ten dienste van de burger, iemand?

Van 'Accent-jobs' tot de regering Michel: ze willen het sociaal overlegmodel kwijt

De lasten op arbeid verlaagd, de lasten op arbeiders verhoogd

Wat hebben de werknemers deze regeringen toch misdaan

Is er behalve geruzie binnen de regering nog iets van zekerheid in dit land?


​