In gesprek met... Steve Temmerman.
8 februari 2018, de dag van het 3e statutair congres van ABVV-Metaal. Een congres met als titel ‘Industrie 4.0. Sociaal of anders niet’ en thematisch onderverdeeld in zeven richtingaanwijzers: Industrie 4.0, Kringloopeconomie, Big Data, het ABVV in een nieuwe samenleving , de gender-, jongeren- en seniorencommissie.
Een congres in het teken van de digitalisering , waar je via een app op je smartphone of tablet alles kon volgen. Als deelnemer kreeg je zelfs pushberichten met de melding waar je moest zijn of wat het volgende congresdeel zou zijn.
Een congres waar je als congressist aanwezig bent om het moreel verslag , het financieel verslag en de richtingaanwijzers goed te keuren. Ook het nieuwe secretariaat en het uitvoerend comité werden verkozen, enz...
Maar vooral ook een congres met een bijzonder afscheid.
Een afscheidsspeech waarvoor heel veel respect was, een aula met ruim 400 aanwezigen waar je een naald kon horen vallen en waar zelfs velen hun toiletbehoeften ophielden om geen woord te missen. Een ongelooflijk moment! Een afscheid van een boegbeeld, ONZE Voorzitter of moet ik nu Harley Davidson driver zeggen?
Voor mij persoonlijk mijn eerste congres achter de schermen, een bijzondere ervaring waarbij heel veel komt kijken.
Samen met de collega’s van de centrale zijn hier heel wat voorbereidingen getroffen net zoals de 12 Apostelen dat deden. Het verschil is wel dat er onder de collega’s geen Judas aanwezig is en dat we met meer dan 12 zijn. Een ongelooflijk tof team om mee samen te werken.
Toch stond ik ervan versteld, van de omvang van die voorbereidingen: teksten werden geschreven, verwerkt, vertaald; de nodige documenten werden gedrukt, geprint en verzameld om mee te geven aan de congressisten; social media werden geüpdatet: de lijst van buitenlandse gasten werd up-to-date gehouden zodat het vervoer vlekkeloos verliep, ... Alles werd tot in de puntjes uitgekiend, verzorgd, geregeld opdat de congressisten en gasten optimaal in de watten konden worden gelegd.
Iedereen heeft daarin zijn taak en verantwoordelijkheid, maar de laatste dagen voor het congres komt dan alles samen en is het teamverband van groot belang. Met zijn allen ertegenaan, alles moet klaar!
Maar dit verliep zonder (ongezonde) stress, de werksfeer was op en top. Nadat we een ketting hadden gevormd zoals in de film ‘Modern Times’ om alle documenten in de daarvoor voorziene congrestas te steken, bleef de ketting bestaan in de vorm van een polonaise op het nummer ‘Retteketet, waar is mijn vleeskroket’ van Yves Segers. Dat moest kunnen, zeker met de komende carnavalsperiode in het vooruitzicht! Laat dat mijn persoonlijke toets geweest zijn in de groep ;-).
Op naar de volgende opdracht... In elk boek IJzersterk , de geschiedenis van de metaalindustrie in Vlaanderen, dat schitterende maar ook afzonderlijk verpakte boek, moest nog een bladwijzer gestoken worden. Kun je je het voorstellen? In elk plastiek verpakkinkje een sneetje maken om dan voorzichtig een bladwijzer tussen de pagina’s te steken. Vingernagels sprongen in het rond, opengevouwen paperclips vertoonden kenmerken van metaalmoeheid alsook de blaren kwamen tevoorschijn bij sommigen van ons. Hilarische momenten verzekerd!
Ook in de letterlijke coulissen trok ik grote ogen. Achter het podium, of zal ik zeggen achter de immense LED-wall, werd een zee van flightcases met allerhande materiaal uitgeladen. Een leger aan medewerkers stroomde toe om de productie van dit congres optimaal te laten verlopen. Een spetterende organisatie!
De day after ... Er werden voor alle congressisten uitstappen in de regio georganiseerd. Logisch ook, als je in de Westhoek bent, moet je een stukje geschiedenis opsnuiven.
Ik werd ingeschakeld om de Battle Field Tour op te volgen .... Ik waande me net in WOI!
Op de moment van de uitstap begon het te sneeuwen. Zo konden we aan den lijve ondervinden hoe de soldaten destijds in dit gure weer moesten vechten. Al snel bleek dat niet alle metallo’s hetzelfde karakter hebben als de soldaten van destijds en toch maar verkozen om op de warme bus te blijven. Niet onbegrijpelijk, want de temperaturen waren ijzig, zeker in die open vlakten.
Voor mij was mijn eerste congres achter de schermen een echte belevenis. Weten wat er op het podium staat te gebeuren en uitkijken naar de reacties van de zaal, dat is toch iets bijzonders, zeker aangezien ik de vorige keer een van de congressisten was.
Er werden ook geweldige tussenkomsten gegeven, enkelen moesten een traan wegpinken en sommigen hadden een duidelijke boodschap ... “Beam me up Scotty”.
Om af te sluiten wil ik het nieuwe secretariaat en het uitvoerend comité veel succes toewensen en om in het vormingswerk te blijven, de vier thema’s van het congres komen terug in Module 4 ‘Sociaal of anders niet’ die plaatsvindt in de regio’s. Vraag meer info aan je secretaris.
Steve Temmerman
Vormingsmedewerker
Andere blogs van Steve: