In gesprek met ... Ortwin Magnus.
Maandag 28 november.
Vandaag betogen we in Brussel in de kou, voor de zoveelste keer sinds 2014, tegen manifest onrecht. Met enkele duizenden, niet massaal, omdat we willen doseren. Het gaat heel snel, we willen eerst sensibiliseren in de bedrijven, de mensen uitleggen wat er gebeurt.
Het is niet makkelijk om in een vlot leesbaar bericht uit te leggen waarvoor we op straat komen.
Kort door de bocht kunnen we zeggen : de pensioenminister bespaart op een keiharde wijze op de rug van de mensen die de economie doen draaien. De arbeiders die tijdelijk werkloos worden gesteld omdat het vriest, omdat ze moeten wachten op de start van een nieuwe werf. De uitzendwerknemers die tussen 2 flexibele opdrachten werkloos worden. De ouders die oplossingen zoeken om hun kinderen op te vangen, de werknemer die geen voltijds contract krijgt, de (steeds ouder wordende) bruggepensioneerde die ontslagen is door zijn werkgever. De jongere die een stage volgt of een opleiding om werkervaring op te doen. En zo kan ik nog even doorgaan...
Keiharde contractbreuk dus, daar gaat het om.
Proza©
Door een andere wijze van berekening van de gelijkgestelde periodes zal het al lage pensioen nog lager worden. Te lange pamfletten – uit intellectuele eerlijkheid – gaan hier dieper op in. Dat ga ik nu niet doen.
Vandaag investeer ik, zoals iedereen, veel te veel tijd in de weg van en naar het werk al luisterend naar mijn all time favoriete radiozender StuBru. De boeiende en soms emotionele gesprekken met ‘gewone’ mensen die zich belangeloos en met veel engagement inzetten voor hun medemensen bij Music for Life maken de eindeloze files verteerbaarder. De ‘Warmste Week’ wordt de week voor het eindejaarsverlof, dat voelt heel behaaglijk aan. Dat, als tegenwicht tegen de genadeloze maatregelen die week na week worden aangekondigd door onze democratisch verkozen beleidsmakers. Die mensen hanteren de hakbijl met uitzonderlijk gemak. Geen echt overleg, de visie van de ministerraad wordt doorgedrukt. Verdeelde adviezen, facturen die exponentieel toenemen, loonbevriezing, de armoede die zichtbaarder wordt en tegelijk begrotingen die maar niet onder controle geraken. De rekenmachine van de boekhouders sputtert. Veel schade, maar de uitblijvende resultaten van de saneringsingrepen en de gebroken verkiezingsbeloften blijven onderbelicht. Dat is waarschijnlijk wel de schuld van de anderen. Was het niet Julius Caesar die schreef dat mensen geloven wat ze willen geloven ?
67?
Het begint al begin oktober 2014 bij de onderhandelingen voor het vormen van een nieuwe regering. Het is snel duidelijk dat de pensioenleeftijd gradueel wordt opgetrokken tot 67 jaar. Ook de minimumleeftijd voor vervroegd pensioen wordt fors opgetrokken naar 63 jaar en 42 loopbaanjaren. N-VA, CD&V en Open VLD breken zo resoluut een van hun eerste verkiezingsbeloften. De teksten worden uiteindelijk gepubliceerd in het Staatsblad van 21 augustus 2015. Een lineaire maatregel die blind is voor het feit dat de levensverwachting in goede gezondheid in België ongeveer 65 jaar is. Begrijpe wie kan?
Het beleid bestrijdt geen werkloosheid – zoals men zou kunnen verwachten – maar de werklozen. Ook armoede wordt niet bestreden, maar wel de armen. Net zoals gezondheidsrisico’s niet worden aangepakt, maar wel de groeiende groep arbeidsongeschikten. En dat alles onder de noemer van een strikt budgettair beleid zonder resultaten.
Exitus acta probat (het doel heiligt de middelen) lijkt het, eerlijker zou zijn te erkennen dat errare humanum est (vergissen is menselijk), maar wat ervaren we dagelijks: perseverare diabolicum (door blijven zetten is des duivels).
Tijdens de bijeenkomsten met onze actieve senioren, die hier vandaag ook hun steentje bijdragen, besteden we veel aandacht aan wat deze groeiende groep binnen onze syndicale werking bezighoudt: inkomen, gezondheid, kwaliteit van zorg en mobiliteit, veiligheid, empathie voor de jongere generaties, eerlijke belastingen, enz...
Dat het pensioen in België bij de laagste van Europa hoort en een kwart van de senioren met de armoedegrens flirt of er radicaal onder valt, maakt ons boos. Samenwonende senioren zijn alle dagen bang dat als hun partner ziek wordt, of overlijdt, of een andere tegenslag zich voordoet, dat ze dan sowieso bij die groep van armen terechtkomen. Na een leven van hard werken en maatschappelijk engagement.
De hoogte van het minimumpensioen is beschamend, de maximumpensioenen lijken forfaitair geworden, de beter verdienenden herkennen zich niet meer in de eerste pijler. Wij hebben steeds onze verantwoordelijkheid genomen en we hebben in al onze sectoren sociale sectorale tweede pijlers opgebouwd als aanvulling op een eerste pijler die spijtig genoeg beleidsmatig verwaarloosd is.
Je kunt aan de kant blijven roepen, of je inzetten voor je leden, met alle risico’s die daarbij horen. En eerlijk gezegd, de twee laatste ministers die bevoegd zijn en waren hebben zich ontpopt als de lijfartsen van de financiële sector. Ook hier bedreigt de individualisering en responsabilisering (blijkbaar een religieus mantra bij neoliberalen) naast de kortetermijnvisie van de financiële instellingen de inspanningen die we als sectorale sociale partners hebben geleverd. We geven echter nooit op en blijven oplossingen zoeken. Maar syndicalisten willen niet alleen symptomen bestrijden, vooral ziektes voorkomen. Het wordt hoog tijd voor echte verandering, zodat we weer actief aan preventie kunnen doen, onze alternatieven kunnen ontplooien, en miserie kunnen vermijden in plaats van aan palliatieve zorg en pijnbestrijding te moeten doen.
Artsen en politiek, het is blijkbaar geen goede combinatie, de mensen worden er ziek van.
Ortwin Magnus
Algemeen secretaris ABVV-Metaal