In gesprek met... Meryame Kitir
Even terug in de tijd. In volle verkiezingscampagne, nu meer dan 2 jaar geleden klonk het uit de monden van de huidige meerderheid resoluut zo: “Wij verhogen de pensioenleeftijd niet.” De tekst van het regeerakkoord tussen N-VA, Open VLD en MR, én CD&V was nog niet helemaal rond of die belofte werd al snel weer gebroken. Eén van de velen, zoals nu blijkt.
Het riedeltje dat werd afgespeeld? “We moeten met zijn allen langer werken, om ons systeem betaalbaar te houden.” En dus werd in een handomdraai de pensioenleeftijd voor werknemers op 67 gezet. Voor iédereen, zonder onderscheid. Dan zou je durven denken, dat beleidsmakers dan een plan hebben om dat in de praktijk mogelijk te maken. Een evenwichtig plan dat ervoor zorgt dat iédereen ook écht kan doorgaan tot 67 op een manier die leefbaar is, die werkbaar is. Een plan dat ervoor zorgt dat als je zonder werk zit op oudere leeftijd je gelijke kansen krijgt op een nieuwe job. Een plan tot slot dat gelijke kansen op een job garandeert, wat je naam of je huidskleur ook is.
Het is schrijnend om dan te moeten vaststellen dat deze regering niet alles uit de kast haalt om dat mogelijk te maken. Nochtans zijn daar de instrumenten voor. Want dat er een probleem is, staat buiten kijf. Zo publiceerde het Gelijkekansencentrum Unia afgelopen maandag onthutsende cijfers over discriminatie van 45-plussers op de arbeidsmarkt. In de eerste acht maanden van dit jaar liepen er al 60% meer klachten binnen dan in heel 2015. In de meeste gevallen gaat het om 45-plussers die nog voor de sollicitatie te horen krijgen dat ze te oud zijn. Mensen willen wel werken, maar dan moeten ze daar ook eerlijk de kans toe krijgen. Blijkbaar weten nog altijd te weinig werkgevers dat discriminatie op basis van leeftijd even strafbaar is als die op basis van gender of ras. De uitspraak van de arbeidsrechtbank in de zaak-Dovy Keukens (herinner u de man van 59 die te horen kreeg dat hij te oud was) was alvast baanbrekend: Dovy werd veroordeeld tot een schadevergoeding van 25.000 euro.
Discriminatie bewijzen is vandaag een moeilijke zaak. Slechts weinigen zijn geneigd klacht in te dienen en de persoon die discrimineert, geeft dat maar zelden toe. Bovendien zijn er maar bij hoge uitzondering juridische sporen terug te vinden. Om een gedragsverandering teweeg te brengen, is er meer nodig: praktijktesten. Het is precies de bedoeling van praktijktesten om discriminatie op de werkvloer in kaart te brengen en te sensibiliseren. Praktijktesten op de arbeidsmarkt - in een degelijk juridisch kader - zijn één van de weinig concrete manieren om discriminatie te achterhalen en betrokken werknemers ter verantwoording te roepen.
Met sp.a hebben we al verschillende keren een voorstel ingediend om dat in de praktijk om te zetten. Want discriminatie is niet relatief. Of dat nu is omdat je 52 bent of een wat vreemd klinkende naam hebt. Alleen door onze inspectiediensten de bevoegdheid te geven om gerichte, anonieme inspecties te doen en in geval van inbreuk meteen naar de rechtbank te stappen, dan pas heb je de stok achter de deur waar onze samenleving blijkbaar nood aan heeft. Dat is efficiënt, minder tijdrovend en heeft een sterk ontradend effect. In het Vlaams parlement hebben we met sp.a al verschillende keren anti-discriminatiemaatregelen op tafel gegooid. Ook bij federaal minister van Werk Kris Peeters deden we dat herhaaldelijk.
Halen we daarmee alle discriminatie uit onze samenleving? Neen. Zorgen we er zo voor dat alle 45-plusser zo een job krijgen? Neen, maar tenminste doe je er dan alles aan om ervoor te zorgen dat ze hun kansen maximaal kunnen benutten en werkgevers die discrimineren gestraft worden. Dat is toch het minste wat we van onze beleidsmakers mogen verwachten?
Meryame Kitir
Kamerfractieleidster sp.a
Andere blogs van Meryame:
Accent Jobs' tot de regering- Michel: ze willen het sociaal overlegmodel kwijt
De lasten op arbeid verlaagd, de lasten op arbeiders verhoogd
Wat hebben werknemers deze regeringen toch misdaan?
Regering zet warme samenleving in de kou