14 oktober 2018 is het zover, de gemeente- en provincieraadsverkiezingen in België. België telt 589 gemeenten: 308 in het Vlaamse Gewest, 262 in het Waalse Gewest en 19 in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest en bestaat uit 10 provincies.
Wat een hete zomer! Ik hoop dat er op alle bedrijven rekening is gehouden met de warmte waarmee we zijn geconfronteerd deze zomer van 2018 en iedereen toch een welverdiend (dankzij de vakbond) verlof heeft kunnen opnemen. Ik had de indruk via de berichten op sociale media dat er tot de laatste dag alles uit de kan werd gehaald om zoveel mogelijk nog te kunnen produceren en te leveren en dan wanneer het laatste signaal afging iedereen een zucht slaakte van ‘eindelijk verlof’...
Waarom zou er een dag nodig zijn tegen racisme? Is men zich ervan bewust wat dit inhoudt? Wilt dit dan zeggen dat we er gezamenlijk moeite voor gaan doen om niet langer te discrimineren op basis van huidskleur of afkomst? Of zou het zijn zoals de N-VA portretteert, en is racisme allemaal een beetje overroepen? Laat mij toe als Belg met vreemde roots om mijn ervaringen met deze gruweldaad met u te delen.
Sinds onze laatste grote staking heeft het bedrijf ook eindelijk begrepen dat investeren in werknemers vanaf dag één een noodzaak is. Niet alleen in ergonomie of doorgroeimogelijkheden, maar ook voor het aanwervingsbeleid.
Vorige week namen we afscheid van mijn grootvader, de enige die ik nog had. Fysiek sterke man, sterk hart, harde werker ook. Opgegroeid in een kroostrijk gezin als kind in de oorlog, gehard als het beste Luikse staal. Als 14-jarige “de biet” op in Wallonië om mee het gezin te onderhouden. Net zoals mijn grootvader langs vaderskant kapot gegaan aan noeste zware arbeid als kind. Arbeider in de steenkoolmijn, diep onder de grond aangewezen op zijn kameraden. Iedereen gelijk, want “in de mijn zien we allemaal zwart jongen”. Net als zijn longen, helemaal zwart, helemaal kapot.