Begin januari lezen we in de pers: “Volvo Cars breekt wederom verkooprecord en verkoopt meer dan 600.000 auto’s.” Goed nieuws, zou je denken. Op de vloer was iedereen dan ook stomverbaasd toen in februari het bericht kwam dat Volvo geen bonus zou uitbetalen. De doelstellingen voor winstgevendheid waren niet bereikt, klonk het.
In ons bedrijf werken we met een 120-tal vaste werknemers waarvan 70 kaderleden, 10 managers, 35 bedienden, 5 arbeiders en plus minus 15 inhuurwerknemers. Ons bedrijf is een ontwikkelingsbedrijf geworden. Vroeger waren wij onderdeel van Philips, maar in 2003 zijn we overgegaan naar een Amerikaans bedrijf genaamd 'Jabil' met plus minus 300.000 werknemers wereldwijd. Daarom zijn er ook zoveel kaderleden. De meesten zijn industriële en burgerlijke ingenieurs.
Je kunt er niet omheen. Ze zijn overal in het nieuws. De gele hesjes.
13 februari komt eraan, een algemene staking ondersteund door de drie vakbonden om een gemeenschappelijk front te kunnen vormen tegen de regering en de werkgeversorganisaties. Het is van de grootste noodzaak om de mensen te mobiliseren en duidelijk uit te leggen waarom we niet akkoord gaan met een luttele loonmarge van slechts 0,8 %.
Elke dag kijk ik om me heen, in de ochtend in de auto, op de werkvloer of op sociale media. Het valt me dan op dat iedereen zijn of haar eigen verhaal schrijft. Een verhaal van het geworstel van elke dag. Het worstelen voor een beter leven voor zichzelf of hun kinderen. Helden zijn het, die worstelaars.